یه مثل داریم که میگه «به یه نفر ماهی ندیم بهتره، بلکه ماهیگیری یاد بدیم». بهتر نیست که به جای کمک های مالی به افراد نیازمند کمک‌های دیگه ای بشه؟
در بخشی از یه کتاب اقتصاد، چرخه جالبی رو شرح داده بود: شما به افراد نیازمند کم آگاه که کمک مالی می کنی در طولانی مدت اتفاقی که می افته اینه که این افراد جمعیتشون بیشتر و بیشتر میشه، بدون این که آگاهی شون رو بالا ببرند. مگر این که در میان اونها ادمهایی باشن که به اصطلاح پیشرو هستند و یه طورایی افکار جهش یافته دارن نسبت به بقیه دارند؛ و یا این که کمک شما در جهت افزایش آگاهی اونا باشه.
خب با این استدلال یعنی بایستی به این نوع از طبقات اجتماعی کمک نشه تا در رنجی که میکشن منقرض شن؟ به نظرم بهتره اونها رو توانمند ساخت و این وظیفه سازمان های مربوط هست. اما در کوتاه مدت باید این نوع از کمک ها رو دریافت کنن. یعنی در حین ماهی دادن باید ماهیگیری یادشون داد.
این سوالی که پرسیدم چون در ادامه این مبحث بود منظورم همون مردم افریقا بودن. ادمهایی که توی متن کتاب بهشون اشاره شده.
البته باید به یه تعریف مشترک و صحیح از نیازمند برسیم قبلش. مشخصا حرفه ای کارها نیستند توی این بحث. چون نیاز به کمک مالی ندارن
چرا آفریقا؟ شرایط اینگونه از آدمها در ایران نیاز مند بررسی دقیق تری است.
یک- چرا به این آدمها چیز هایی مثل صابون شامپو خودکار و… هدیه ندهیم؟
دو- چرا با آنها گاه و بیگاه گفتگو نکنیم.
سه- آن ها را دسته بندی کنیم. به سرعت می شود فهمید کدام حرفه ای است.
مثلا خانم مسنی در اطراف مترو صادقیه می ایستد و چادر سیاهش را روی صورت اش می
کشد. بسیار با هوش و پیگیر است. مثلا وقتی سایر همکاران مرد اش ،از ترس برف و باران وسرما
سر کار خود نیستند او هست. پایش درد نمی گیرد. من به او هرگز پول نمی دهم ولی حالش را می پرسم. برای عید به او یک شاخه گل دادم.
چهار- بچه ها: باید با آنها حرف زد، محبت کرد. می توان آنها را نوازش کرد. اما نباید فراموش کرد که آنها فعلا در این شرایط هستند و در دراز مدت امثال ما توان وارسی
پیگیرانه آن ها را نداریم. بیشتر آنها به این زندگی خو کرده اند و گاهی دگرگون کردن آن برای آنها فاجعه بار است.
در کشوری که هر روز دست فروش ها و مسافر کش ها در حال زیاد شدن هستند
بر خورد های فردی امثال ما در اندازه های کوچک خوب و مفید است.
در اندازه های بزرگ من برای این سوال جوابی ندارم.
در پایان کار کردن بدنی برای مردم ایران سخت شده و گدایی کار راحتی است. پس افغانی های عزیز کار های سخت و طاقت فرسا را انجام می دهند. کار های کشاورزی میوه چینی ساختمانی و …
این فقط بیان یک دیدگاه بود و هرگز راه حل نیست.
به نیازمند واقعی باید کمک مالی(پول و کالا) کرد اما موقت
نیازمند واقعی یعنی مثلن کسی که دچار بحران شده مثلن درگیر بلای طبیعی یا بیکاری یا از کارافتادگی یا بیماری شده
وقتی شرایط بحران برطرف شد و تونست سرپا بایسته دیگه کمک مالی میشه حمایت ناسالم
مهمترین ویژگی یه انسان به نظر من عزت نفسشه که نباید کم بشه یا از بین بره
کسایی که بدون تلاش و شرم از دسترنج دیگران می خواهند دچار اختلال روانی هستند که باید درمان بشن پس باید به درمانشون کمک کرد ولی ما راحت ترین و بدترین راه رو انتخاب میکنیم اونم کمک مالیه که یه آرامش موقت درونی هم ایجاد میکنه
مثلن خوب من نوعی هر موقعیت خوبی که دارم از خوراک و پوشاک و شغل و مسکن و تحصیلات و خانواده و . . . بادیدن کسی که یکی از اینا رو نداره به عنوان یه انسان با حس عدالت جویی و مساوات دلم میگیره اگه کمک کنم هر چند کم شاید آروم شم اما باید کمک دقیق باشه یعنی به نظر من باید شخص رو بشناسی و کمک کنی انواع کمکایی که میتونی
بهترین کمک که من خیلی دوست دارم و برای جامعه امروز لازمه کار آفرینیه
یه آقایی در برنامه پایش دیدم خودش معتاد بود ترک کرده بود و کارگاه زده بود و معتادایی رو که کارشون به کارتون خوابی و دزدی کشیده بود رو آورده بود سرکار. کسایی که ترک میکنن ولی به دلیل عدم حمایت درست جامعه بر میگردن به کارای سابقشون. یکی از همین آقایون دزد رو کرده بود مسوول مالی . . . .
باور کردنش سخته
خودش از حمایتای نا سالم در گذشته خودش شاکی بود به خاطر همین میدونست چه جور حمایتی لازمه.
هیچ چیزی در این باره به قطعیت نمی شه گفت
به این دلیل که راجب یه موضوع صحبت نمی کنید
راجب جمعی از بحران های اجتماعی صحبت می کنیم که بر هم تاثیر دارن
کمک مالی به هر حال د تمامی جوامع پیشرفته با تردید مواجه ست و بیشتر به کمک هایی تاکید می شه که پایدار باشه
