وام های بانکی اکثرا بهره های بالایی دارن، طوری که برای ایجاد یک کسب و کار جدید مناسب نیستن و بیشتر از اینکه باعث رشد کسب و کار شن، ممکنه باعث از بین رفتن کسب و کارها شن.
چه راه هایی برای برطرف کردن نیاز به سرمایه ی اولیه برای صاحبان کسب و کار وجود دارد؟
و چه جوری میشه از تکنولوژی کمک گرفت برای برطرف کردن چنین نیازی؟
دنباله‌ی موضوع سختی پیش بینی وضعیت مالی افراد برای وام دادن به ایشان.
قطعا میشه.
اول از همه، باید ببینیم که بانک این بهره رو برای چی میگیره تا بشه به سوال پاسخ داد. وظیفه بانک این هست که به یک عده به عنوان سپرده گذار، سود بده. یعنی شما به عنوان مشتری وارد بانک می شید و پولتون رو اونجا میگذارید و بانک سالانه مثلا 16% به شما سود سپرده می ده. حالا بانک میاد و این پول شما رو بر میداره و به افرادی که پول لازم دارند، با در نظر گرفتن شرایط اون افراد و اینکه می تونن وام رو پس بدن یا نه، با یه نرخ بالاتر(مثلا 19%) میده. حالا باید در نظر بگیریم که بانک باید تمام هزینه های حقوق و دستمزد، شعب، سیستم های کامپیوتری و … خودش رو از همین 3% کسب کنه و مقدار باقی مونده رو به صاحبان بانک(صاحبان سهام) به عنوان سود بپردازه. به عبارتی 16% به مشتری سود میده، 2% هزینه های خودشه، 1% هم سودشه.
حالا تکنولوژی می تونه توی چند قسمت وارد بشه. اول اینکه می تونه ریسک افراد رو محاسبه کنه و افرادی که احتمالا نمی تونن وام رو پس بدن، قبل از اینکه وام داده بشه، به بانک معرفی کنه. لذا بانک میتونه وام های درست بیشتری بده.
کار دیگه ای که تکنولوژی می تونه بکنه کم کردن هزینه های منابع انسانی، شعب و … هست که باعث میشه اون 2% کمتر بشه، لذا بانک حاضره بجای 19%، نرخ وام رو 18% تعیین کنه.
در نهایت، اگر سرعت وام دهی و وام گیری رو با تکنولوژی زیاد کنیم، این باعث میشه تعداد وام بیشتری در هر سال اتفاق بیافته، لذا جمع 1% سود بانک در یک سال نسبت به سال مشابه، بیشتر بشه، لذا بانک سودآورتر بشه و بتونه وام بیشتری با نرخ پایین تر بده.
البته تکنولوژی جاهای دیگه ای هم ممکنه اثرگذار باشه که فعلا به ذهن من نرسید.
راستش نرخ بهره در یک کشور با دورنمایی که بر اون کشور حاکم هست مربوطه.
نرخ بهره بالا (که باعث وجود نرخ سود بالایی میشه) سرمایه ها رو به سمت بانک ها و موسسات اعتباری می کشونه در صورتی که نرخ بهره پایین سرمایه ها رو به سمت تولید داخلی سوق میده.
در واقع نرخ سود بالا باعث بلوکه شدن سرمایه ها و رکود میشه در حالیکه نرخ سود پایین باعث رونق اقتصادی و افزایش بهره وری اقتصاد میشه.
نرخ سود که در سرمایه گذاری بهش نرخ تنزیل هم میگن هر چی کمتر باشه زمان بازگشت سرمایه رو برای سرمایه دار بیشتر میکنه اما در عوض باعث ایجاد اشتغال بیشتری میشه و ثبات و بهره اقتصادی رو بیشتر میکنه.
یکی از دلایلی که کشور آلمان تونست راحت تر از کشورهای دیگه غربی بحران اقتصادی سال 2007 تا 2009 رو پشت سر بذاره این بود که 60 درصد شرکت هاش رو شرکت های دانش بنیان تشکیل میدن و وجود خلاقیت و به تبع اون نوآوری بود که تونست اونها رو تو بحران سر پا نگه داره.
پس میشه گفت اگه به فکر این باشیم که شرکت های دانش بنیان رو در کشور خودمون رشد بدیم+دید بلندمدت اقتصادی داشته باشیم (یعنی اینکه از سود های عظیم بانکی به نفع رشد تدریجی اقتصاد زاینده، دست بکشیم) همین اقتصادهای دانش بنیان در بلندمدت می تونن ثبات اقتصاد ما رو تامین کنند.