حالت ایده‌آلی که از یک معلم خوب در ذهن دارم، شخصی است باهوش، دغدغه‌مند و نگران نسل‌های آینده. معلم خوب از درس دادن لذت می‌برد و این لذت را می‌توان در چهره‌اش دید. معلم خوب خودش را محدود به چارچوب‌ها نمی‌کند و اگر لازم بداند تمام محدودیت‌ها را کنار می‌زند. معلم خوب دانش آموزش را به فکر کردن تشویق میکند.
اما رسیدن به چنین حالت آرمانی در یک جامعه انسانی (دنیای واقعی) تقریبا ناممکن است. به خاطر همین، معلم خوب در یک دنیای واقعی شخصی است آموزش دیده که وظیفه‌اش یاد دادن مهارت به دانش‌‌آموزها است و در این کار تفاوتی بین دانش‌‌آموزهایش قایل نیست.
این کاملا درسته. به نظر من تا دوم سوم ابتدایی بچه ها خیلی کوچک اند و مهمترین هدف آموزش و بیشتر پرورش اونها با بازی های مختلفه.
کار تیمی رو یاد بگیرن، بجای رقابت، همکاری رو یاد بگیرن، سئوال کردن رو یاد بگیرن و با همه اینها رشد کنن.
اگر توی دبیرستان یهو سیستم تغییر می کنه، می شه سال های آخر دوره اول کم کم سیستم نمره رو جایگزین کرد.
به نظرم اول باید بحث به این تفکیک بشه که در مورد چه مقطح تحصیلی صحبت می کنیم.
در مقاطع بالاتر هم می شه یک سیستم ترکیبی باشه. یعنی امتحان نمره داشته باشه، حداقل بخش بزرگتر نمره ی کل، نمره ی امتحان باشه، و بعد این نمره ها تبدیل بشه به مقیاس کیفی که مسلما استرس رو کمتر می کنه.
مثال:
من خودم معمولا با دانش آموز صمیمانه رفتار میکنم . با هم میخندیم و بازی میکنیم و دوست هستیم … اما مدیر و اغلب انسان های اطرافم اظهار میکنند که این شیوه درست نیست و برای کودکان پیش دبستانی مناسب است .باید کودکان از معلم کمی ترس داشته باشند و به قول اونها نباید بهشون رو داد …
بله با این طرز تفکر کاملا آشنا هستم. یادم می‌آید در دبستان ما یک زیر زمین بدون پنجره با یک لامپ ۶۰ وات بود که کسانی که دیر می‌رسیدند را آنجا تنبیه می‌کردند (چند بار من را با خط کش و سیم کتک زدند). خوشبختانه من فقط سال اول ابتدایی آنجا بودم. اگر اشتباه نکنم اسم دبستان ما شهید بهشتی بود در یافت آباد تهران. از سال دوم ابتدایی وارد دبستان جدیدی شدم که خیلی بهتر بود (برای من مثل آمدن به بهشت بود) اما بارها به خاطر دیر رسیدن کتک خوردم. گاهی وقت‌ها هنوز هم کابوس آن دبستان را میبینم.
من همیشه نگران پیامدهای این طرز فکر روی بچه ها هستم . هوشنگ مرادی کرمانی در کتاب "شما که غریبه نیستید " هم میگفت من گاهی کابوس مار میبینم .چون تو کودکی از مار میترسوندنش …
دررابطه با این حرفتون باید بگم به مدت چندماهی مصوبه ی جدید اموزش وپرورش گرفتن معلم های زیباوتودل بروبود که خوشبختانه این گزینه از ملاک های کامل ارزیابی شون حذف شد.
دررابطه باحرف شما باید بگم فکرمیکنم از مسئله دورشدید چراکه معلم خوب به نوبه ی خودش تاثیرگذار هست اما سطح نمره ای وپیشرفت بچه ها دردوره ی دبستان تادبیرستان بسته به سطح توقع معلم تلقی خواهد شد چه معلمه خوب باشه یابد!؟
اصلا ارزشیابی نشدیم. نمره‌ها بر اساس فعالیت کلاسی و شرکت در بحث‌های کلاسی بود.
من معادلات ارتعاش دو بعدی را حل کردم. برای اولین بار استفاده از سری فوریه و تابع گرین را یاد گرفتم. همینطور فهمیدم رسیدن به جواب درست از روش‌های غلط کاملا محتمل است و خودم بارها گرفتارش شده بودم.
تکلیفی وجود نداشت. اگر کسی می‌خواست پیگیری می‌کرد. کسانی هم که برای مدرک آمده بودند نمره‌شان را گرفتند و رفتند.
این روش به نظر خوب میاد ولی در طولانی مدت اجازه میده کسائی رشد کنن که بعدها اثرات مصبیت باری روی سیستم میزارن. من همین روش رو به کار میبردم ولی بعدا با دیدن نتایجش به اشتباه خودم پی بردم.
باسلام
سیستم ارزشیابی توصیفی یکی از بهترین سیستم های ارزیابی هستش. سیستم نمره ای یکی از معیوب ترین و آسیب زننده ها بود که شکر خدا از ابتدایی برداشته شد. تو سیستم نمره ای بین دانش آموزان رقابت ایجاد می شد که به هیچ عنوان نیازی به درگیر شدن کودک تو پروسه رقابت نیست. سیستم نمره ای متاسفانه برپایه عیب جویی و ایرادگیری عمل می کرد و از روی نداشته ها یا بهتره بگم از روی کاستی ها و نقص های دانش آموزان اونها رو قضاوت می کرد، در حالیکه سیستم توصیفی بنای قضاوت رو برپایه دیدن نکات مثبت و همینطور در وهله اول بیان نکات مثبت گذاشته، سپس اشاره ای به نکات منفی هم می کنه. و همین مسئله باعث شده که توصیفی یک سیستم مطلوب و قابل قبولی باشه.
تو نمره معلم وقتی املا می گفت، در تصحیح املا ها، میومد براساس تعداد غلط ها برای دانش آموز تعیین تکلیف می کرد. مثلاً اگه دانش آموزی از بین ۵۰ کلمه ای که بهش املا گفته بشه، ۱۱ غلط داشته باشه، نمره ش میشه؛ ۹ و نمره قبولی نمی گیره…! در حالیکه بنده خدا، ۳۹ کلمه رو درست نوشته بود، اون ۳۹ کلمه نادیده گرفته میشد و با ۱۱ غلط قضاوت می شد. اما تو توصیفی اینگونه نیست، ابتدا نکات مثبت رو باید اشاره کرد، بعد کاستی ها رو …
توصیفی رقابت ها رو از بین برده که در
جای خودش آسیب زننده بود، از استرس کودکان کاسته، که این هم عالیه و از اون جهت که برپایه حفظیات نیست، بلکه بیشتر عملکرد رو مورد توصیف قرار میده، یک سیستم مطلوبی هستش.
باسلام
این مسئله بخاطر این هستش که خوب توجیه نشده اند. اولیاء باید با این سیستم آشنا بشن، محاسن اون رو بدونن. مطمئن باشید اگه توجیه بشن، حس مثبتی بهش پیدا می کنن.
باسلام
جای نگرانی از این بابت وجود نداره. چون دانش آموزان وقتی وارد راهنمایی یا متوسطه اول میشن، با سیستم نمره ای ارزیابی میشن. لذا اون دانش آموزی که از بابت پایه ضعف داشته باشه و بالا رفتنش مشکل ساز باشه، تو راهنمایی غربال گری صورت می گیره و اجازه پیشروی با وضع موجود بهش داده نمیشه،مگر اینکه نسبت به اصلاح اقدام بکنه.
دوست عزیز بنده هم با آقای شاکری موافقم. سیستم ارزشیابی اصولا برای این هستش که معلم با استفاده از نتایج بتونه فکری به حال بهبودی اوضاع بکنه. که البته ت. ابتدایی این مورد کاربرد نداره. معلم یک کلاس چه سیستم توصیفی باشه چه نمره ای، خودش می دونه تو کلاسش کدوم دانش آموز در چه وضعیتی قرار داره و چه کمکی نیاز داره، لذا سیستم ارزیابی هرچی که باشه مهم نیست، مهم و مهارت و توانایی اون در تعلیم و تربیت هستش. اگه معلم به اصول واقف باشه، حدود انتظارات خودش رو براساس توانایی و استعدادهای هر دانش آموز تنظیم بکنه و برپایه این مسئله که وظیفه معلم کمک به رشد و شکوفایی استعدادهای هریک از دانش آموزان هستش پیش بره، قطعا نتیجه مطلوبی خواهد گرفت، اینجا حالا ارزشیابی نمره ای باشه یا توصیفی تاثیری تو فرایند یادگیری نداره.
بنظر بنده افت صورت نمی گیره. چون در سیستم نمره ای که تو ابتدایی هم بود، کار خاصی صورت نمی گرفت و سواد به دانش آموزان تزریق نمی شد. بلکه دانش آموز در رقابت بود و با هزار مکافات می نشست مطالبی رو حفظ می کرد و تو امتحان پاسخ می داد. که این مطالب نه تو کنکور میاد ازشون، نه پیش نیاز مطالب دبیرستان هستند. الانم اگه دانش آموز تو ابتدایی بتونه ریاضی و خواندن و نوشتن رو یاد بگیره، تو متوسطه اول و دوم مشکلی براش پیش نمیاد.
چون تنها چیزی که نیاز داره از پایه بلد باشه تا تو مقاطع بالا به مشکل نخوره، ریاضی هست و خواندن و نوشتن. مثلا برای خوندن تاریخ هفتم نیازی نیست حتما تاریخ پنجم و ششم رو بلد باشی. جغرافی و علوم و هدیه و اجتماعی و … هم همینطورن
مثلا این بازی ساده رو در نظر بگیرید که برای استفاده‌ی بهتر و درست‌تر از کاسه توالت طراحی شده: نقاشی یک مگس که فرد رو تشویق میکنه تا موقع انجام کارش، اون رو نشونه بگیره و در نتیجه فضای اطراف توالت‌ها پاکیزه میمونه.
و یا همون بازی چاه آرزوها که افراد رو به هدف‌گذاری و نوشتن اهدافشون تشویق میکنه.
در این رابطه می‌تونید با کلیدواژه ی نظریه تلنگر یا اقتصاد رفتاری بیشتر بخونید.
پ.ن. البته اگه منظورتون بازی هایی در خود سیستم آموزش و پرورش ایران هست، حتی اگه وجود داشته باشه هم من حضور ذهن ندارم، به دلیل نداشتن تسلط بر حوزه آموزش و پرورش.
ارزشیابی کیفی – توصیفی شیوه ای از ارزش یابی تحصیلی است که اطلاعات لازم و معتبر و مستند برای شناخت دقیق و همه‌جانبه‌ی فراگیران در ابعاد مختلف یادگیری، با استفاده از روش‌ها و ابزارهای مناسب سنجش،همانند آزمون‌ها (به‌ویژه آزمون‌های عملکردی) پوشه کار، مشاهده ،در حول فرایند یاددهی – یادگیری فراهم می‌نماید تا براساس آن بازخوردهای کیفی – توصیفی موردنیاز، برای کمک به یادگیری بهتر در فضای روانی – عاطفی مطلوب‌تر، ارائه گردد. بنابراین به‌طور اجمال می‌توان گفت که نظام ارزشیابی کیفی – توصیفی نوعی ارزشیابی است که:
الف) زمینه‌ی مشارکت فعال دانش‌آموز و والدین را در فرایند ارزشیابی فراهم می‌نماید.
ب) در جمع‌آوری اطلاعات از ابزارهای متنوع و جدید برای افزایش اعتبار اطلاعات استفاده می‌نماید.
ج) معلم و شورای مدرسه با جمع‌بندی، تحلیل و تفسیر دقیق اطلاعات و با توجه به ابعاد مختلف یادگیری و عاطفی و مهارتی درخصوص ارتقاء دانش‌آموز به پایه‌ی بالاتر تصمیم‌گیری می‌نمایند.
د) از نتایج سنجش و ارزشیابی در رفع موانع یادگیری دانش‌آموز در طول فرایند یاددهی- یادگیری استفاده می‌شود.
هـ) با تسهیل شـرایط ارتقاء و مداخله‌های مناسـب در زمان مقتضی از افت تحصیلی تا حد قابل‌توجهی جلوگیری می‌نماید.
و) متناسب با نیاز دانش‌آموزان از بازخوردهای کیفی با عبارت‌های واضح و روشن که منجر به تشویق و ترغیب دانش‌آموز برای تلاش بیشتر شود استفاده می‌شود.
ز) در جهت تقویت فعالیت‌های گروهی تلاش می‌نماید.
