به نظر خودم دقت کلامیم کمه: برام پیش اومده که یه چیزایی گفتم که واقعاً نمی‌خواستم بگم. بعدش تعجب کردم که این جمله از کجای ذهن من اومد، انگار زبونم بدون هماهنگی من خودش اونو ساخت!
موقع عصبانیت، یه نمونشه، اما مواقع عادی هم این اتفاق میوفته.
رو این حساب نوشتن همیشه برام مطمئن‌تره، مخصوصا اینکه قرار باشه بعدن خونده بشه، یعنی فرصت ویرایش دارم.
حالا ایراد کجاست که زبان جدا یا جلوتر از ذهن میره؟
چطور باید اینا رو هماهنگ کرد؟
شما خودتون دقت کلامی‌تون بالاست؟
چه تمرینایی سراغ دارید؟
