من عمری رو در موقعیت های مختلف ارتباطی به زیادی نایس بودن گذروندم، از خواسته های اصلی خودم به نفع خواسته ی طرف مقابل کوتاه اومدم بدون اینکه طرف مقابلم حتی متوجه شه (یا متوجه شده و استفاده کرده!). این کوتاه اومدن ها به یه جور به عادت برام تبدیل شده، اون هم عادتی که در لحظه بهم جایزه میده، چه جایزه ای؟ جایزه ی دوست داشته شدن (حتی برای یه لحظه!). میدونم که عادت خوبی نیست و میخوام جایگزینش کنم، شاید با عادتی مثل قاطعیت. ولی نمیدونم چطوری. یعنی نمیدونم چطوری وقتی تو موقعیت ارتباطی قرار میگیرم، تو لحظه تصمیم بگیریم که خودم و خواسته های خودم رو هم لحاظ کنم و حداقل اینکه بروزشون بدم. پیشنهادی دارید؟
3 پسندیده
به نظر من باید اراده رو قوی کنید، یکبار برای همیشه خواسته ی خودتون رو لحاظ کنید، و به خودتون و تصمیمتون احترام بزارید.
تمرین های تغییر عادت خیلی زیاده.
مهم تر از همه اینه که یک بار انجام بدید و حس اون رو درک کنید.
1 پسندیده
مهمترین مشکل شما این هست که خودتون رو دوست ندارید و اعتماد بنفستون پایین هست
اینکه در موقعیتهای مختلف باید کوتاه اومد چیز خوبی هست ولی به شرطی که طرف مقابل پدر یا مادرتون باشه
این اصل زندگی من هست که فقط در برابر والدینم خودم رو نادیده بگیرم و در سایر موقعیتها منفعت و شادی خودم هم مهم هست حتی در زندگی مشترک
شما هم به اندازه ی دیگران حق زندگی دارید و برای خوش آمد دیگران خودتون رو ندید نگیرید
1 پسندیده