28% از مساحت کل زمین های زراعی کره زمین، محصولاتشون راهی سطل های آشغال و اسراف میشه. مساحت این 28% زمین های زراعی، معادل مساحت کشورهای چین، مغولستان و قزاقستان هست.
آبی که برای آبیاری این میزان مواد غذایی دور ریز مصرف شده برابری می کنه با میزان آب جاری شده سالانه رودخانه بزرگ ولگا (بزرگترین رودخانه اروپا) یا زامبزی (بزرگترین رودخانه آفریقا) .
همچنین میزان گاز گلخانه ای که از طریق تولید این مقدار از مواد دور ریز وارد جو شده است برابری می کنه با 3.3 گیگا تن گاز.
<
۳.۳ گیگاتن گاز یعنی چقد گاز؟! 
یعنی اگه یه بیابون به مساحت چین و مغولستان و قزاقستان درست شه باز هم دنیا گشنه نمیمونه . درسته؟
وقتی داشتم از منبعش این آمار رو می نوشتم اصلا برام قابل باور نبود. اما حالا چرا. با یه حساب کوچولو:
کل مساحت زمین هایی که زراعی هستن روی سطح زمین: 49,116,227 کیلومتر مربع هست.
و 28% از مساحت این زمین ها به وسیله دور ریز و ضایعات مواد غذایی محصولاتشون حیف و اسراف میشه. یعنی:
مساحت خشکی های زمین: 148,940,000 کیلومتر مربع
13752543=0.28*49,116,227
این میزان از مساحت برابر هست با: مجموع مساحت های سه کشور مغولستان، چین، قزاقستان!!! 
13579666 = 9,326,410 + 2,699,700 + 1,553,556
یعنی ببینید چقدر از مساحت زمین ها تحت کشت هست که، تازه محصولات زمین های کشاورزی به مساحت این سه کشور اسراف میشه!!!
این خودش میتونه یه دلیل این باشه که ادما یواش یواش دست از کشاورزی کشیدن: کشاورزی این حس رو به کشاورزها نمیداده که کار ضروری و موثری هست.
این موضوع وقتی خیلی وحشناک وقتی که کشاورزها با توجه به اینکه دیگه کشاورزی براشون سود اور نیست برای اینکه بتونن یه کاری رو شروع کنند، بزرگترین سرمایه شون که همون زمینشونه رو خورد خورد میفروشن و در نتیجه ادمهایی که صرفا دنبال یه تعطیلات اخر هفته هستن میان و توی این زمینها کوچولو کوچولو ویلا میسازن و خوب ویلا داشتن بدون یه چاه اب که فایده ای نداره در نتیجه باعث میشه که حجم سفره های زیر زمینی پایین بره و خشکسالی بشه و از اون طرف ماها اینقدر که به فکر اب هستیم به فکر خاک حاصلخیز نیستیم و اصلا حواسمون نیست که به این بهانه ویلا سازی ماها داریم بخش زیادی از خاهای حاصلخیز رو فرصتهای کشاورزی صنعتی رو از درست میدیم و خوب طوری میشه که در اینده برای داشتن خاک حاصلخیز کشاورزیم هم داستان داشته باشیم.
برای اینکه عمق این مصیبت رو بفهمید اطراف ارومیه و کرج بهترین مثال هست که با سر زدن به اونها میفهمید که چه بلایی داریم سر خودمون میاریم.