راستش تصویری که من از اروپا داشتم با این نمودار فرق داره. مثلا توی رستوران‌ها در اروپا (البته من فقط آلمان و ایتالیا رو دیدم) خیلی رایجه که آدم یه قاچ پیتزا یا یه ساندویچ کوچک سفارش بده. به خاطر همین عملا دور ریزی من ندیدم. در حالی که در رستوران‌های ایران بارها دیده بودم که طرف اصلا غذاش رو نخوره.
در مورد دور ریزهای خانگی هم به شخصه از زمانی که با همسرم اومدیم آلمان دور ریزمون نصف شده. مثلا دور ریز نون و غلات اصلا نداریم و تنها دور ریزهای ما به پوست تخم مرغ و خیار و کدو، تفاله چایی و دمنوش خلاصه میشه.
البته یه مقاله‌ای تو مجله National Geographic دیده بودم در مورد سبزیجاتی که به خاطر ظاهر و هندسه زشت‌شون دور ریخته میشن. الان که بیشتر فکر میکنم و سبزیجات خوشگل و بی نقص فروشگاه‌های زنجیره‌ای آلمان رو به یاد میارم، به این نتیجه می‌رسم که احتمالا حجم زیادی از سبزیجات زشت پیش از اون که ما اطلاع داشته باشیم دور ریخته شدن.
http://www.nationalgeographic.com/content/dam/magazine/rights-exempt/2016/03/food-waste/MM8423_150902_0731_Final-uncropped.adapt.1190.1.jpg
به نظرم بازار ایران هم به زودی به سمتی خواهد رفت که سبزیجات دست چین شده رو به مردم ارایه بده و لازمه که یه سری شرکت و صنایع ایجاد بشن تا از این سبزیجات زشت استفاده کنن. مثلا میشه از گوجه‌های زشت رب گوجه یا سس‌های ارزون قیمت تهیه کرد و از میوه‌های زشت مربای ارزون درست کرد. برای خوراک دام هم میشه از این سبزیجات استفاده کرد. بازار هدف این محصولات هم می‌تونه جمعیت فقیر و متوسط ایران باشه.
پ.ن. اگه بخوام فقط سلف دانشگاه‌های ایران رو در نظر بگیرم و با آلمان مقایسه کنم، دور ریز غذا تو ایران سر به فلک می‌کشه و دلیلش هم به نظرم ارزان بودن غذا است. قیمت میانگین ارزون‌ترین وعده‌های غذایی تو رستوران دانشگاه‌های ایالت بایرن حدود ۲ یورو است. اگه غذای گوشتی بخورین قیمتش بیشتر از ۳ یورو میشه. اگه دانشجوی دکترا باشین قیمت‌ها تقریبا دو برابر این هست.
این رو هم در نظر بگیرین که دانشجوی لیسانس یا ارشد توی آلمان فاند نمی‌گیره و ماهیانه حدود ۳۰۰ یورو پول خوابگاه می‌پردازه. به همه این هزینه‌ها هزینه‌های سنگین انرژی رو هم اضافه کنید. به همین دلیل رفتار مردم در این جامعه نسبت به ایران خیلی صرفه جویانه تره.
