نیازی به شرح تاریخ موسیقی پاپ ایران نیست چون تقریبا همه ازش آگاهی دارن ولی برای یادآوری هم که شده یک اشاره‌ی مختصر می کنم.
موسیقی پاپ غربی تقریبا از دهه ۳۰ یا چهل آغاز شد و اون اوایل تحت تاثیر موسیقی سنتی و مداحی بود.
بعد از سال ۵۷ تا سال ۷۴ که موسیقی پاپ دوباره اجازه گرفت موسیقی پاپ ممنوع و فقط منحصر به لس آنجلس بود.
دهه‌ی هشتاد هم که دوران موسیقی الکترونیکی و پیدایش رپ فارسی و شبه راک‌هایی و موزیک زیرزمینی بود و اتفاقات بسیاری در این دهه افتاد.
در هر حال چه قبل از انقلاب چه پس از انقلاب ما خواننده‌های خیلی خوب و آهنگسازهای واقعا درجه یکی داشتیم که نیاز به ذکر نامشون نیست.
مسئله‌ی شخصی من اینه که موسیقی ایران چه اتفاقاتی براش افتاده که حالا خواننده‌هایی اینچنینی به شهرت میرسن که واقعا در حد و قواره‌ی این کار نیستن کمترینشون سرقت ادبی می‌کنه و فالش میخونه.
جامعه به چه سمتی رفته چه نوع موسیقی‌ای میشه تولید کرد که هم نسل جدید هفتاد و هشتاد بپسندن و هم کار محکم و قرصی باشه.
آیا استنتاج من درسته که جامعه از گام مینور و موسیقی پر از غم و اندوه خسته شده و به سمت گام‌های غربی‌تر و موسیقی‌های شاد گرایش پیدا کرده؟
آیا خشم فروخورده در جامعه دلیل پیدایش ترانه‌های واسوخت و سبک وقوع (که تخصص امیرتتلو است)شده؟
چطور میشه نوگرایی کرد و سبک جدیدی اختراع کرد؟
جامعه به چه چیزهایی نیاز داره که از طرف این گروه‌ها و اشخاص میتونه ارضا بشه؟
چرا دیگه ملودی ناب و گوشنوازی شنیده نمیشه و دلیل افت سبک پاپ و پیشرفت روز افزون رپ فارسی چیه؟
چرا روز به روز پاپ ما داره غربی‌تر و ماشینی‌تر میشه؟ آیا این عوارض اقتصاد شبه لیبرال و فرهنگ غرب‌گرا حاکم بر جامعه است؟
اول این که یادمان باشد که این اتفاق فقط برای موسیقی ایران نیفتاده است. برای مثال می‌‌توانید تنوع ملودی‌های پاپ دهه ۶۰ و ۷۰ آمریکا را با ملودی‌های تکراری امروزی در پاپ آمریکایی مقایسه کنید. در سایر سبک‌ها از جمله راک و متال هم اتفاق مشابه‌ای افتاده است.
من فکر می‌کنم آدم‌ها بیشتر به دنبال امتحان کردن چیزهای جدید هستند تا چیزهای خوب. نتیجه‌اش رونق گرفتن سبک پاپ امروزی است که به نظرم من بیشتر به ناله شبیه است تا موسیقی.
به نظرم آهنگسازها متوجه شده‌اند که برای فروختن کارهایشان دیگر نیازی به ساختن ملودی‌های ناب ندارند و بهتر دانسته‌اند که بر سلیقه عمومی سوار شوند که همانا موسیقی امروزی است. فکر می‌کنم هنوز آهنگساز خوب داریم که یا در حاشیه هستند و یا برای امرار معاش تغییر روش داده‌اند.
بنظرم زیادی بهشون اوج دادن…اینقدرا هم بزرگ نیستن.یه سری از ادما که وضع مالی خوبی دارن کنسرت ها رو برگزار میکنن و طبع هنر رو دور میکنن.و از طرفی تلفیق موسیقی پاپ در کشور باعث شده همه به اون سمت حرکت کنند.از یه طرف دیگه همون آدما که کنسرت برگزار میکنن و بیخودی مجوز میگیرن شوق در بقیه رو بیشتر میکنن و تبلیغ به راه مینداز و یه سری از ادم مایه دار دیگه بلیط ها رو رزو میکنن و حتی اونایی هم که از نظر مالی سطح خوبی ندارند ترغیب به رفتن میشن و مثلا میزان هزینه واجبشون رو بر میدارن و میرن یه بلیط میخرن و کنسرت میبینن و فقط بخاطر اینکه بگن ما رفتیم کنسرت فلان.(دیدم که میگما)وقتی بر میگردن خونه میبینن چقد اشتباه کردن ولی به رو خودشون نمیارن.