اگه همه چی ممکن بود و هیچ محدودیت زمانی/مکانی/ابزاری نداشتیم ، چه جور ثبت و ذخیره سازی اطلاعات خوشتر بود؟
پ.ن. این سوال از طریق بات پادپُرس پاسخ های اولیه را برای بحث و تبادل نظر جمع آوری کرده.
در ادامه‌ی پرسش مطرح شده در همفکری برای شروع فهم مسئله ی مستندسازی تجربه ها
فکرام خود ب خود ثبت میشد
از طریق شبکه اجتماعی و بصورت تایم لاین دسته بندی شده و گویا و شفاف و ساده
دوست داشتم احساسم تو لحظه های مختلف رو می تونستم ذخیره کنم
از لحظه هام توي ذهنم فيلم كامل بگيرم و هر وقت كه خواستم اون ها رو مرور كنم از فيلم ها استفاده كنم، چون هيچ چيز به اندازه يك فيلم با تمام جزييات نميتونه لحظات رو مرور كنه. يا مثلا اگر دنبال اتفاق خاصي بودم بتونم توي فيلم ها سرچ كنم و بعد براي مرور اون اتفاق با جزييات كامل فيلمشو با سرعت ببينم.
فیلم و صدا و گاهی نوشتن
يه فيلمي كه به صورت اول شخص از ديد من ضبط شده باشه. تا با ديدنش هر كسي بتونه اون لحظه رو مثل من زندگي كنه…
یه موضوعی که تو بحث انتقال تجربه جالبه بحث رباتهاست!
چرا بشر داره به این سمت پیش میره که همه چیز رو هوشمند کنه واکثر کارهای فنی (حتی علم پزشکی هم داره به سمت استفاده بیشتر از ربات پیش میره) رو به روباتها انتقال بده؟
به نظرم اولین جواب میتونه این باشه که درصد خطای رباتها کمتره چون کاری (تجربه مسیر درست) که بهشون داده میشه کاملا فیکس و برنامه ریزی شدست!
یعنی ربات بدون هیچ قید و شرطی میاد تجربه رو قبول میکنه و کار رو انجام میده!
به نظرتون این فرایند چه جوابهای دیگه ای داره؟
همين الان اپليكيشني به نام اوستا oosta وجود دارد كه در آن افراد تجربيات خود را در موضوعات گوناگون به اشتراك مي گذارند
