پسر احتمالا فلج مغزی بود؛ هم بیمار جسمی حرکتی بود و هم در تکلم مشکل داشت.
روی ویلچر نشسته بود و حالا باید از پله برقی ها بالا میر‌فت .
فکر کردم عجب مکافاتی است که مترو تهران فقط برای آدم های بی محدودیت است.پس کو آسانسور؟
برادربزرگتر دو ور ویلچر را گرفت. پسر روی ویلچر ماند رو به جمعیت و پسر بزرگتر بالاتر از او ایستاده بود.
باید چه اتفاقی می‌افتاد؟
پسرمعلول قصه ی ما از روی پله‌برقی‌ها پرت شد و قل خورد روی پله‌ها!!!
کشورهای دیگه برای حل این مشکل و ارایه خدمت به معلولین چه تدابیری اندیشیدن؟
مطمئن نیستم که همه شون اره یا نه، ولی تا جایی که دیدم ایستگاههای مترو اسانسور دارند اما مشکل اینه که یه طوری تعبیه شده که در معرض دید نیست حالا دلیلش رو نمیدونم چرا. اما دیدم افراد سالم هم سوار میشن
چون اگه در معرض دید باشه، آدمای سالم سوار میشن و معمولا بیش از اندازه، که این باعث خرابی زودترشون.
چطور میشه شناسه ای برای معلولها تعریف کرد که باهاش بتونن سوار اسانسور شن و افراد سالم فقط از پله برقی استفاده کنن؟ تا حالا جایی این کار انجام شده؟
شناسه لازم نیست. یه سیستم مبتنی بر بینایی ماشین بسازن که با تحلیل تصویر و تشخیص عصا و… در رو باز کنه کافیه. برنامه نویسای داخلی هم به راحتی از پس ساختش بر میان.
من گیج شدم 
ایجاد رفاه برای افراد سالم قبل از اینکه اون ها هم معلول بشن، چیز خوبی است.
مثلا سنگاپور هم از همین تدبیر استفاده کرده:
و مشکل در دید بودن رو به کمک یه سری نوشته ی راهنما حل کرده: 
به طرف آسانسور.
افراد سالم چون حوصله شون نمیشه، از همون پله برقی که در دسترس هست استفاده میکنن. و افراد معلول، هم به دلیل اینکه صبرشون بیشتر هست و هم برا اینکه چاره ی دیگه ای ندارن، از آسانسور. ولی اگه فرد سالمی هم استفاده از پله ساده یا پله برقی براش سخت باشه به راحتی میتونه از آسانسور کمک بگیره.
در نهایت میشه یه درخواست ساده پای آسانسور نوشت و از افراد سالم به صورت مستقیم درخواست کرد اولویت رو با افرادی که آسانسور رو بیشتر لازم دارن، بدن:
فائزه جان هما هستم.مترو تهران بدلیل اختلاف ارتفاع و تغییر سطح در همه ایستگاه ها اسانسور ندارد. مثل ایستگاه تجریش. اما می توانند از بالا بر های محلی(local) استفاده کنند در حد یک یا دو طبقه
سلام
مشابه این رو تی وی تبلیغ میکرد.
