پاد پرس را که دیدم، اولین سوالی که در ذهنم شکل گرفت این است که چرا باید ما (مخاطبان) وقت بگذاریم و در پادپرس مسئله مطرح کنیم؟ برای ما چه سودی دارد؟ چه چیزی به ما انگیزه میدهد که چنین کنیم؟
پاسخ ابتدائی من این است که من یاد میگیرم که به جای نق زدن و انتقادهای عامیانه، شکل را طوری مطرح کنم که شاید راهکاری به ذهنی برسد و مسئله ای حل شود یا مشکلی بهبود یابد و این خیلی خوب است…
راه درازی است، اما پاد پرس میتواند شروع خوبی برای این راه دراز باشد…
بیائید با هم، مسئله مطرح کنیم… این برای من یک فرصت یادگیری است… اینجا مهارت طرح مسئله ام را تقویت میکنم…
یکی از تاثیراتی که پادپرس روی خوده من گذاشته این بوده که دیگه نمیگم: باید فرهنگ سازی بشه یا دولت باید یه فکری بکنه یا ازین قبیل حرفا.
یاد گرفتم که راه حل پیدا کنم و راهکارم رو عملی کنم. راهکاری پیشنهاد بدم که بشه پیادش کرد و بتونم رفتار مردم رو بشناسم و متناسب با اون راهکار پیشنهاد بدم.
اما یادت باشه که این گلایه کردنها و مسئولیت رو به دوش این و آن انداختنها یک
نقطه استراحت برای هر کسی هست. پادپرس داره من رو وادار میکنه از این نقطه
بیام بیرون و هر کس به اندازه خودش در هر مسئله، مسئولیت قبول کنه.
قبول کردن این شرایط میتونه سخت باشه. گاهی ما ترجیح میدیم غر بزنیم ولی وارد
گود نشیم که به حل مسئله کمک کنیم.
تجربه شخصیم از دلیل طرح مسئله، آلوده به نیازم برا پیش رفتن خود پادپرس هست و بعید میدونم اینجا به درد بخوره! برای طرح مسئله اینجا چند جور محرک می‌بینم که در همین تاپیک هم به ۳-۴ موردش اشاره شده:
تخلیه
بروز دادن مهارتم
یادگرفتن و ارتقای مهارت
نیاز شخصی برا برطرف شدن مشکلم
پیدا کردن افرادی با سبک فکری مشخص
کنجکاوی
؟
محرک اصلی شما برای طرح یه مسئله چیه؟
همه ی این موارد میتونه در پادپرس اتفاق بیفته، ولی بسته به هدف پادپُرس، یکی از این دلیل ها، محرک اصلی و در اولویت خواهد بود. هنر ما در ساخت پادپُرس میتونه همین باشه که «چه جوری» محرک اصلی رو روشن نگه داریم. مثلا اگه قرار بود پادپرس بشه مرجعی برای تحقیقات بازار، کافی بود افراد رو تشویق کنیم به تخلیه و نق زدن راجع به محصولات و سرویس هایی که هر روز دارن استفاده میکنن.
برای پاسخ به این سوال، که سوال اصلی ذهن پادپُرسی‌ها هم هست، زودتر mission statement پادپُرس رو به صورت کتبی در دسترس قرار میدیم.
به نظر من طرح درست یه مسئله میتونه شروعی باشه برای حل اون. وقتی موضوع حل کردن میاد وسط، واسه من موضوع موفق شدن مطرح میشه(بروز دادن و تست مهارت های شخصی). ولی هر چی جلوتر میرم راه حل یه مسئله مشخص به نظرم کم اهمیت تر میشه از شناسایی مسیر حل اون مسئله. یا بخوام حرفم رو تو یه جمله که واسه خودم شخصی سازیش کردم بگم، اینطوری باید بگم که:
“موفقیت تنها ارائه چند راه حل نیست؛ موفقیت یادگیری چگونگی حل مسائل مختلف است.”
در عین حال استفاده ای که از “پادپرس” هم می تونم بکنم هم تو این قضیه تاثیرگذار میشه. ابزاری برای ارتباط با مدل های ذهنی مختلف که وجه مشترکشون شاید فقط مسئله مورد نظر و یا حتی طرح مسائل ناب تر باشه.
به این سوالتون اینطوری جواب میدم که : به تعداد آدمای روی کره زمین جواب هست واسش!
انسان فطرتاً دوست دارد دانایی است خیلی دیده باشیم کودک های خوردسال که شروع به پرس میکنند آیا به این فکر کرده ایم که چرا میپرسند؟ و چی چیزی باعث میشود که بپرسند؟
انسان از بدو خلقت دوست دار دانش است و همواره میکوشد که بداند، انسان یگانه موجودی است که میداند که نمیداند پس برآن است که بداند و میکوشد که بداند، و همین است، وقتیکه من ندانم و بدانم که نمیدانم طرح پرسش میکنم و به هرگونه ای که باشد خودم را به دانایی میرسانم. و از نظر من یک نکته دیگر هم است، طرح پرسش در پادپرس 50% به چالش کشیدن اذهان است و 50% دیگر دانبال جواب حقیقی بودن است. (“نظر شخصی”)
جامعه پویا به عقیده من جامعه‌‌ی است که مسئله مطرح میکند . پس از مواجه با مشکلات ریز و درشت ، آنها را تبدیل به مسئله میکنند و سپس به دنبال یافتن راه‌حل مناسب می‌گردند . خصوصا این جنب‌و‌جوش را در محیط‌های دانشگاهی کشورهای مترقی می‌بینم که گاها شبانه روز در حال تکاپو و تنفس است ؛ ولی برخلاف آن محیط دانشگاهی ما سرد ، ساکن و گاهی مانند مرده است . در سطح جامعه نیز این حس و کنجکاوی برای طرح مسله و یافتن جواب وجود ندارد و گاهی برای فرار از مسئله ، صورت مسئله را پاک میکنیم ! که فایده ای ندارد .
معتقدم محیطی مثل پادپرس کمک میکنه این روحیه و انگیزه طرح مسئله و یافتن جواب زنده شود و نهایتا زمانی برسد که این انگیزه در کل جامعه پخش شده و اجتماع ما از یک جامعه مرده به یک جامعه زنده تبدیل شود .
