در خیلی از این برنامه‌ها، تازه مهمون بازیگر هم دعوت میکنن. ما چقدر باید بازیگرها رو به جای فیلم‌هاشون، در رسانه‌های دیگه ببینیم؟ به‌نظرتون این به جذابیت تلویزیون اضافه می‌کنه؟
آیا این به خاطر مشکل عدم اقبال مردم به سینماست و مشکلات مالی هردوی سینما و تلویزیون؟ یا سیاست هماهنگ شدنشون؟
یا نه، مهم شدن این افراد و ایده‌هاشون و الگوبرداری یا الگوسازی از اونها فقط به خاطر شهرت و پایین اومدن سطح سلیقه و توقع جامعه.
چیز دیگه‌ای هم که به ذهنم میرسه اینه که یه سری اهداف مربوط به رقابت با شبکه‌های ماهواره‌ای باشه، این چطوره به نظرتون؟
من فکر میکنم دلیل اصلی جذب مخاطبه ولی کسانی که میخوان برنامه بریزن، جای اینکه به ایده جدید رو بیارن، ایده‌های بقیه رو کپی میکنن. نکته اینه که در این تقلید هم یک پارامتر اصلی رو در نظر نمیگیرن و اون اینکه محبوبیت شخص مجری یا مهمان باید واقعی باشه، وگرنه صرف بازیگر بودن در فضای غیررقابتی دلیل بر محبوبیت نیست.
این مسئله از نتایج این نوع برنامه‌سازیه و مختص ایران هم نیست، در همه جای دنیا این روال در پیش گرفته شده. انگار در عصر مدرن، پیروزی یک دیدگاه از نظر عمومی، به هر روشی مهمه و نه لزوما ارزشمند بودن. میتونید مثل تبلیغات کالا در عرصه مسائل اجتماعی بهش نگاه کنید. با استفاده از روانشناسی تبلیغات و بولد کردن جنبه‌های مثبت بدون ذکر جنبه‌های منفی، یک ایده به پیروزی میرسه.
من شخصا اين ايده رو اگه خيلي تكراري نميشد دوست داشتم.
چون دوست دارم شخصيت واقعي بازيگر، بدون دستور كارگردان و اجبار فيلمنامه نويس رو بيشتر لمس كنم.
يه جورايي اون فرد رو توي برخورد با واقعيت ها ببينم
