آیا جنبه شوخی ما پایین است؟ چرا فیلم‌های کمدی ایرانی همیشه عده‌ای را می‌رنجاند؟ آیا اشکال از فیلم‌ها است یا از آدم‌ها؟ اخیرا حتی یک فیلم تاریخی به دلیل اعتراض مردم توقیف شد. وودی آلن در فیلم‌هایش خیلی راحت با همه چیز شوخی می‌کند. پس چرا ما نمی‌توانیم؟
دنباله‌ی موضوع در سینمای کمدی جهان کدام کارگردان‌ها را بیشتر دوست دارید؟
همونطور که در شیوه بیان واقعیت های تلخ حد رو نگه میداریم و رعایت حال طرف مقابل رو میکنیم در شوخی هم باید دقت کرد. منم موافقم که باید ظرفیت آدما بالا باشه ولی مهارت طنز پردازها ازون مهم تره.
اما سریال در حاشیه مهران مدیری، به نظرم هرگز اهانت به یک پزشک سالم نبود. این فیلم تنها به پزشکانی طعنه می‌زند که کارشان را درست انجام نمی‌دهند و فقط پول را می‌فهمند. پس چرا بخش زیادی از جامعه پزشکی این فیلم را به خودشان گرفتند؟
یکی از صحنه‌های فیلم Love and Death به کارگردانی وودی آلن، لشکری از سربازها را نشان می‌دهد که به سمت دشمن یورش می‌برند. سپس کارگردان کات می‌دهد و بلافاصله دسته‌ای از گوسفندان را نشان می‌دهد که بی هدف در حال دویدن هستند.
توجه کنید که این فیلم چند سال بعد از جنگ ویتنام ساخته شده است. هر چند وودی آلن در این فیلم جنگ ناپلئون و روسیه را مسخره می‌کند اما دیالوگ‌ها و تصاویر فیلم به گونه‌ای است که مفهوم جنگ را به طور کلی زیر سوال می‌برد.
هیچ چیز توی این دنیا اونقدر مقدس نیست که نشه باهاش شوخی کرد. اگر چیزی رو اونقدر مقدس می دونیم پس دچار تعصب کورکورانه شدیم و برده شدیم. بخاطر همینه که در جوامع عقب افتاده تعصب و غیرت و این چیزا ملاک ارزش انسان هاست.
