تو مسیرهای گل آلود مالرو، معمولا لیز میخوری؛ در حالی که حیواناتی مثل الاغ یا گوسفند و بز حتی روزهای بارونی هم به راحتی از شیب های تند عبور میکنن.
احتمال این لیز خوردن البته با داشتن دو عصای کوهنوردی کمتر میشه، ولی باز هم کوهنوردهای عصادار بیشتر از چهارپاها لیز میخورن.
چرا چهارپاها این قدر راحت در شیب های لیز و یا جاهای صعب العبور حرکت میکنن؟
آیا به جنس و شکل سم ها و یا گام برداشتنشون هم بستگی داره یا هر چی هست مربوط به مرکز جرمشونه؟
و آیا میشه ازشون الهام گرفت برا بهبود ابزار یا روش های کوهنوردی؟
من همیشه فکر میکردم چون چهارتا تکیه گاه دارن و فاصله شون هم مناسبه (برخلاف عصای کوهنوردی که خیلی از پا فاصله ندارن) بهشون تعادل بیشتری میده. روی سطوح خیلی لیز مثل یخ فکر نکنم امتیازی داشته باشن. به همین خاطر شاید به این هم بشه فکر کرد که احتمال لیز خوردن همزمان تمام پاها خیلی کمتره!
اینو (یه ویدیو کوتاه که یه صخره نورد رو با بزهای کوهی مقایسه می کنه ) قبلا دیدم شاید کمی کمکت کنه. البته در مورد سر خوردن در راه گل الود نیست.
بیشتر به ساختار سم هاشون برمیگرده . از همه شون ماهر تر این بزهای کوهی هستن بعضی وقتا تا شیب 70 ،80 درجه رو هم راحت میرن بالا. و جالبه که این بزها روی زمینهای صاف نمی تونند راحت راه برن
