ما اینقدر که به دنیای پر از امکاناتی که ارمغان پیشرفت تکنولوژیست، عادت داریم که شاید به طور ناخودآگاه شرایط ذهنی و بدنیمون در نبود اونها، دچار مشکل میشه.
مثلا اگر پل عابر پیاده پله برقی نداشته باشه خطر عبور از عرض خیابون رو به جون میخریم، وقتی به آسانسور عادت میکنیم با چندتا پله بالا پایین رفتن، نفسمون به شماره میفته، وقتی لپ تاپ یا گوشیمون مشکل پیدا میکنه، دنیا رو سرمون خراب میشه و به خلوتی پله های معمولی و ازدحام پله های برقی مترو حتی هنگام پایین رفتن دقت کردید … .
اولین پیشنهادم تمرین‌های بدنی و بدنسازی هست! معمولا بدن سالم باشه، راه چاره برای سایر مشکلات رو هم پیدا میکنه.
یکی از ضررهای حسابی تکنولوژی مخصوصا روی بچه ها، کاهش حرکت های بدنی و خروجیش به شکل تنبلی بدن و یا چاقی بروز داده میشه. خوبه جایزه‌هایی بیرونی یا درونی برای افزایش تمرین‌های بدنی در جامعه در نظر گرفته بشه. مثلا یه راهی برای تبلیغ هیکل‌های قوی و سالم در صدا و سیما (مسابقات مختلف ورزشی برای قشرهای عادی جامعه و نه فقط قوی‌ترین ادما!)
این موضوعی که مطرح شد راجع به آموزش کارهای دستی هم به نظرم خیلی کمک میکنه به شرایط بدون تکنولوژی. خوبه که در آموزش‌ها و یا مدارسمون برای همه واردش کنیم.
به نظرم کانال ها و گروه های مفید خیلی کم بودن در تلگرام. اون هایی هم که خوب و مفید بودن تعداد خیلی کمی دنبال کننده داشتن.
من بر عکس خیلی از دوستان که ناراحت بسته شدن تلگرام هستن خیلی هم ناراحت نیستم.
تجربه: پریروز به مدت 15 16 ساعت اینترنت خونمون قطع بود. من همیشه ادعا می کردم که معتاد به اینترنت نیستم. ولی پریروز دیدم همه ی کار های روزانم رو دارم با اینترنت انجام میدم. این خیلی بده!!! یعنی من داخل خونه یک کتاب ندارم که وقتی دسترسی به نت ندارم مطالعه کنم و جواب بخشی از سوالاتم رو داخلش پیدا کنم؟
چرا من که سنگ علم رو به سینه میزنم از دادن رفرنس در صحبت هام اجتناب می کنم؟
اصلن چرا من رفرنس خون نیستم؟
به نظرم به همین دلایل بدک نیست یه مدت کلن وسایل ارتباطی مثل اینترنت، تلفن و تلویزیون کلن قطع بشه تا هر کدوم از ما یکم به ارتباط اجتماعی حقیقی و منابع رفرنس رجوع کنیم.
شخصن تجربه خیلی دردناکی بوده برام ولی امید وارم تکرار طولانی مدتی ازش داشته باشم. (البته بدون ایجاد ناراحتی برای بقیه)
خوب مثلا الان خیلی از مدارس و معلم ها، کانال دارن، و اگه کار ضروری یا فایل نمونه سوال یا تکلیف یا مواد آموزشی دیگه، داشته باشن، با تلگرام اطلاع رسانی میکنن.
نکته ای که به نظرم مهمه اینجا بگم، اینه که ما باید قوانینی با پشتوانه اجرایی خیلی قوی داشته باشیم که هر تصمیمی نتونه منجر به حذف بی اطلاع یا غیرشفاف امکان بهره برداری از یه تکنولوژی بشه، در این صورت برنامه ریزی جامعه برای دوران نبود اون تکنولوژی دقیق تر خواهد بود، مثل اینکه برای قطع تلفن یا آب و برق اطلاع قبلی میدن.
در مورد کانال ها و گروه های تلگرامی مربوط به سازمان خاص درست میگید یکم کارشون سخت شده.
ولی به نظرم هر سازمانی که تا این حد وابسته هست به ساختار اینترنت نباید فقط به یه جایی مثل تلگرام که از قبل نفوذ های زیادی در موردش شنیده شده بسنده کنه.
به نظرم داشتن یه دمین که روی آدرس یه وبلاگ باشه چندان کار هزینه بر و سختی نیست. حالا اگه یه وبسایت داشته باشن که خیلی بهتره.
خوب دلیل اینکه این نقش مهم رو به عهده تلگرام گذاشتن، عمومی بودن اونه، حتی افراد با سواد بسیار پایین هم، که شاید تجربه یه جستجو در اینترنت رو ندارن، تلگرام دارن و استفاده میکنن.
به نظرم این نکته ی مهمی هست. خیلی از دانشجوها یا فارغ التحصیلا رو میشناسم که این کار رو بلد نیستن! البته جستجو خودش یعنی استفاده از تکنولوژی و نمیدونم در شرایط بدون تکنولوژی چه جوری میشه جایگزینش کرد
در واقع ممکنه زین پس به این فکر بیفتن، یعنی تلگرام باعث شد کار تبادل اطلاعات و داده و انواع فایل ها، آسون بشه و مردم به فکر افتادن در کارهای سازمانی هم ازش استفاده کنن، حالا که تو این خط سیر افتادن ولی وسیله ازشون گرفته شده، ممکنه نیازی که ایجاد شده اونها رو به سمت راه های بهتر بکشونه.
