چه بخوایم و چه نخوایم زندگی خارج از ایران و به اصطلاح در غربت با یه دلتنگی همراه هست، یه جور اندوهی که به اسم homesickness نامیده میشه.
دقیقا نمیدونم چرا خارج شدن از وطن با حس غربت همراهه، ولی حتما راه‌های ساده‌ای برای کم کردنش هست:
چجوری چنین دلتنگی و حسی رو کمرنگ کنیم تا بتونیم راحت‌تر به کارامون بپردازیم و از موقعیت و دسترسی خارج از ایران بهتر بهره ببریم؟
تجربه‌ی شما چی بوده؟ تا حالا تونستین به همچین حسی غلبه کنین؟ چه جوری؟
