پرسش بسیار به جا و درستی است اما قبل پرداختن به آن باید توجه کنیم که:
-
داعش دشمن بشریت بود. قلمرو ای که داعش برای خود تعریف کرده بود شامل شام و خراسان (ایران) می‌شد. طالبان اگرچه یک گروه بدوی است اما در افغانستان پایگاه مردمی دارد. به علاوه این که قلمرو خود را داخل افغانستان ترسیم کرده است.
-
جنگ سوریه از منظر انسانی (دفاع از برادر مسلمان) و حتی ایدئولوژیک برای ایران مهم نبود بلکه ایران به دنبال قدرت گرفتن در منطقه و حفظ اسد به هر شکل ممکن بود. هر چند ایران از این شعارها برای توجیه دخالت نظامی‌اش استفاده می‌کرد (کاری که آمریکا هم می‌کند).
اما سکوت و حتی خوشحالی بابت بازگشت طالبان ناشی از یک تحلیل نادرست است که در نوشته @Azad قابل مشاهده است:
در این تحلیل نادرست فرض می‌شود که «دشمن دشمن من دوست من است». در حالی که این گزاره همیشه درست نیست. نمونه‌اش داعش که دشمن تمام بشریت بود که برایش آمریکایی و ایرانی چندان فرقی نمی‌کرد. در این که رفتار آمریکا و رسانه‌هایش در خاورمیانه غیر انسانی است شکی نیست. اما این باعث نمی‌شود که طالبان دوست ما باشد. یادمان نرود که طالبان چندین سال پیش هشت دیپلمات و یک خبرنگار ایرانی را در مزار شریف به قتل رساندند.
از دید من هر گونه افراطی‌گری در خاورمیانه شایسته سرزنش است. اما اگر سکوت ایران در برابر طالبان صرفا در راستای در نظر گرفتن منافع ملی باشد (و نه لجبازی با آمریکا) به نظرم حرکت قابل قبولی است.