چه موضوع جالبیییییی 
من دانشجوی شیراز بودم از اونجا که درسا از قبل برای هر ترم مشخص بود همه دانشجوها تقریبا با هم ورودیای خودشون پیش میرفتن، معمولا هم یه سال درمیون بچه ها شدیدا شیطون بودن، اتفاقا ورودی ما بچه های پر شر و شوری بودیم که هیچکس از دستمون آسایش نداشت.
برای درس پاتولوژی خودِ استاد اصلی سرکلاس نمیومد و هر روزی یکی از دانشجوهای دکترا میومدن، یکی از جلسات دیدیم یکی که همکلاسی ما نیست و با یه کوله پشتی وارد شد رفت پشت میز استاد وقتی شروع به سلام و احوالپرسی کرد تازه فهمیدیم که امروز ایشون تدریس میکنن، یکم که گذشت گفت رو یه برگه اسم همه رو بنویسن،خلاصه دست به دست چرخید و همه اسماشون رو نوشتن و تحویل دادیم، شروع کرد به خوندن اسامی و حضور غیاب کردن، به اسم اقایون که رسید چندتایی رو خوند تا اومد بگه “شاد…(شادمهر عقیلی)” تازه فهمید که از اون موقع داشته اسم خواننده ها رو میخونده و متاسفانه یا خوشبختانه همه ی پسرا بیرون کرد 
.
یه بار هم برای امتحان کارآموزی ای که خیلی خیلی سخت بود همه متحد شدیم، یه نامه نوشتیم برای مسئول بخش و خواستار این شدیم که دوباره امتحان برگذار کنن( متناسب با چیزی که آموزش داده شده) ، ای حرکت ما باعث شد استادمون ک 70_80 سال سن داشتن ازمون قهر کنن،دیدیم ترم بعد اصلا جواب سلام هم بهمون نمیده تا اینکه همه جمع شدیم با گل و شیرینی و حضور تعدادی از اساتیدمون رفتیم آشتی‌کنون (عکس این روز رو حتما میذارم)
و اما خاطره ایی که ازش درس گرفتم، از اونجا که ما از ترم دو دیگه بخشی از واحدامون رو باید تو بیمارستان میگذروندیم با آدمهای مختلفی روبرو میشدیم یکی از شمال کشور، یکی جنوب و شرق و غرب، یه روز که کارآموزی بیمارستان نمازی شیراز بودیم یه خانم معلم از خوزستان اومده بود برای درمان سرطان، عکس قفسه سینه داشت، بچه ها عکسشو گرفتن یکم بد شده بود باید تکرار میشد، عذاب وجدان داشتیم به خانمه بگیم بعد از اینکه کلی با خودمون کلنجار رفتیم از خانمه عذرخواهی کردیم و ازش خواستیم که دوباره آماده شن برا عکس، متوجه عذاب وجدان ما شد بهمون گفت «دخترای گلم تا وقتی اشتباه نکنین که یاد نمیگیرین، همه ی آدما کنار هم هستیم تا کمک به آموزش همدیگه کنیم». چقدر این خانم صبور بودن چقدر آرامش داشتن، این حرفش باعث شد با اعتماد بنفس بیشتری بریم عکس بگیریم. امیدوارم هرجا هستن سالم و سلامت باشن و از شر هر چی بیماری هست خلاص شده باشن.