من هم همین تجربه رو توی دیدگاههای مردم داشتم. وقتی یه نفر خودش رو با ژاپن و آلمان مقایسه میکنه، واقعا هیچ درکی از فشار کاری و نظم اونجا نداره.
براساس دیدگاهی که از حرف زدن با آدمها به دست آوردم، من فکر کنم برای اکثر آدمها، کشور ایده‌آل همین ایرانه، ولی مشکلی که دارن جای خودشون توی سیستمه.
شاید بهتره بپرسیم جامعه ایده‌آل من چیه. از نظر خودم جامعه ایده‌آل، یه پس زمینه داره یعنی ثروت و پتانسیل اجتماعی و یه فرهنگ کمینه اجتماعی. از نظر ثروت جامعه‌ای رو می‌پسندم که نه اونقدر فقیر باشه که امیدی به تامین زندگی آدمها وجود نداشته باشه، نه اونقدر ثروتمند که الزام وجود اجتماع رو از بین ببره. فرهنگ اجتماعی شاید قسمت سخت و زمانبر داستان باشه، ولی با اصل ساده بخوام بگم، آدمهای جامعه به جامعه مثل جائی برای کسب ثروت شخصی نگاه نکنن و به فکر این هم باشن که چه چیزی رو به جامعه اضافه کردن در زندگی‌شون (کمی فلسفیه البته 
). هزینه هم کمی نگاه به آینده، احترام و نقد درست گذشته و توقع درسته.