تازه اینجا تو جمعمون کسایی رو داریم که حرفه شون نوشتنه، مثلاً @SherV که روزنامه نگارن و @Koras313 نویسنده رادیو
و البته @baratii.nazanin بلاگر با کلی تجربه در آنلاین نویسی.
پادپرس فضای بازیه که همه میتونن نوشته های ما رو ببینن، اما قبلش باید ما رو پیدا کنن و بعدش هم پشیمون نشن.
چکار کنیم نوشته هامون تو وسعت دنیای مجازی
گم نشه و
دیده بشه و
کیف آور باشه؟
«یکدست» بنویسیم. نوشته‌های نایکدست خواننده را می‌رَماند و موتورهای جست‌وجو را می‌پراند! و جز این دو دسته، مگر کسی به وبگاه ما سر می‌زند؟!
یکدستی مهم‌ترین اصل در ویرایش و نگارش است. این اصل محوری از رعایت نیم‌فاصله در واژه‌ها آغاز می‌شود و تا رعایت لحن یکپارچه در پسِ کل متن پیش می‌رود.
تکلیف متن باید با خودش روشن باشد، در همه چیزش. خواننده خوش ندارد که یک‌بار «آنها» ببینید و یک سطر پایین‌ترش «آنها» و در پاراگراف بعدی «آن ها». حالا همین را ضرب‌درِ حدود ۳۰هزار واژهٔ نیم‌فاصله‌پذیر فارسی کنید! سخت شد. نه؟
خواننده می‌فهمد که تو برای مشتری‌اش وقت نگذاشته‌ای و عرق نریخته‌‌ای! و خب، خواننده‌ها وفادارِ کسی می‌شوند که خواننده را موجودی «مهم» فرض کرده و برایش دقت خرج کرده و متن پاکیزه تحویلش داده. این عین همان حسی است که در دنیای خوراک و پوشاک و مسکن و مُد و آموزش و تفریح و چه و چه و چه، با گیرنده‌های حسیِ پوست و گوش و چشمتان تجربه کرده‌اید. نمی‌دانم چرا به متن و محتوا که می‌رسیم، یادمان می‌رود.
برای یکدست‌نویسی طبق شیوه‌نامه، باید از جایی شروع کرد. این شاید نمونه‌ای دم‌دست برای آغاز باشد:
چون نظرات متفاوت بهتره در یکجا بیان، من نظر تا حدی متفاوت دارم. برای نوشته با جذب مخاطب، همانطوری که @bagheri گفت، یکنواختی و زیبائی بصری بسیار مهم هست، بخصوص اگر که نوشته قراره طولانی باشه. ولی ادبیات باید باب طبع خواننده عمومی باشه، چون زبان مشترک مهم هست. دلیلم چیه؟
به نظرم یه نکته مهم هنوز در جامعه ما جا نیوفتاده، هدفهای متفاوت، لزوما باهم در یک مطلب نمی‌گنجن. یعنی نمیتونید هم مخاطب را جذب کنید، هم بهش آموزش ادبیات بدید. بهتره نویسنده روی هدف نوشته خودش تمرکز کنه تا آموزش ادبیات. شاید وقتی اعتبار به دست آوردید، بتونید از این اعتبار برای اثرگذاری استفاده کنید.
کیفیت نوشته به ارزش موضوعی محتوا هست. محتوا یا از دانش خود شخص هست یا از جمع‌آوری مفید مطالب دیگران. البته در مورد دوم، با ارجاع و لینک، حق مولف اصلی بهتره حفظ بشه. بدون محتوای خوب، هر بازدید بیرونی، هم برای شخص و هم برای محیط، ضربه مهلکی خواهد بود. نوشتن خوب، محتوای خالی رو جبران نمی‌کنه، ولی میتونه محتوای متوسط رو خوب جلوه بده. حالا اگر علاقه دارم محتوای مفید و باکیفیت تولید کنم، مسیر روشنی وجود داره؟
یکی از کارهای مفید، در پادپرس و محیطهای مشابه، جمع‌آوری مطالب مفید در زمینه‌های عمومی برای آدمها میتونه باشه. بهتره این حس رو از خودمون دور کنیم که این مطالب جاهای دیگه هست، پس نوشتن در موردشون به دردی نمیخوره. مطالب تمیز فارسی بسیار کمه و بالا بردن کیفیت محتوائی، جمع‌بندی و ارائه دیدگاهی منصفانه از این جمع‌بندی‌ها بسیار ارزشمند. مثال ساده
یه روز دنبال سئوالی توی جاهای مختلف گشتید، با سروکله زدن با منابع مختلف به جمع‌بندی مفیدی رسیدید. این سئوال، لزوما سئوال فلسفی، علمی یا مسائل پیچیده نیست، هر مسئله مفید و ساده‌ای میتونه باشه. اتفاقا خیلی از سئوالات ساده هستن که مطلب خوب ندارن، وگرنه اکثر مطالب علمی منابع خوبی دارن. این جمع‌بندی میتونه نوشته و ثبت بشه، تا مسیر بهتری برای رسیدن به جواب، برای بقیه فراهم بشه.
ممنون از لطفتون @leilay امیدوارم پی نوشتی که به پست شما دارم به کارتون بیاد
چیزای مختلفی میتونه موثر باشه:
ارتقا کیفیت متن از نظر ویرایشی
پرداختن به موضوعات جذاب و متفاوت
درگیر کردن مخاطب با محتوا
عرضه جذاب چه به صورت صوتی و چه تصویری
البته که مواردی زیادی هست که باعث میشه شایسته سالاری صورت نگیره
عرضه از کانال یا رسانه ای خاص (رانت رسانه ای)
مشهور بودن یا معروف بودن یا تبلیغ شدن (رانت تبلیغاتی)
روز نویسی . یعنی روی موج رسانه ای لحظه و ترند های موجود بنویسی (موج سواری رسانه ای)
هنجار شکنی . یعنی چیز هایی رو بنویسی که مثلا از هر جایی نمیشه پخش کرد یا هر کسی نمینویسه (ممیز نویسی)
دروغ پردازی و زرد نویسی . یعنی یه خبر کذبی رو منتشر میکنن و یه جنجال راه میندازن و از آب گلالود ماهی میگیرن (شانتاژ رسانه ای)
در کل معتقدم متن خوب دیده میشه اما دیر یا زود داره حتی به عمر شما قد نده
یعنی نباید روی دیده شدن و پر طرفدار شدن تمرکز کرد
باید روی نوشتن متن خوب تلاش کرد
یه نفر ممکنه یهو مشهور بشه یا در طول عمرش مشهور بمونه . ولی بعد از مرگش یا حتی توی حیاتش شاهد فراموشیش باشه
اما متن خوب … شاید دیده نشه . ولی یه روز همه رو خیره میکنه
فردوسی تو زمان حیاتش شناخته نشد و طرفدار نداشت
ولی الان بعد از 1000 سال ، هنوز نوشته هاش بهترین اثر حماسی جهانه
همانا که این نامه تا جاودان — درفشی بود بر سر بخردان
نماند بسی روزگاران چنین — که خواند هر کس بر او آفرین
و @Koras313 نویسنده رادیو 
پایان 