میشه پرسید: تو چی فکر می کنی؟
وقتی این سوال رو از بچه ها می‌پرسیم، جواب‌های خیلی عجیب و جالبی دریافت می‌کنیم. نباید جواب رو بهش گفت؛ آقای دکتر قائدی مربی فلسفه به کودکان در ایران میگفتن من سر یه سوال گاهی چندین ساعت با پسرم بحث میکردم و از بحثمون فیلم برداری میکردم؛ حالا که به فیلم ها نگاه میکنم نکات خیلی عجیب و جالبی رو میبینم که گاهی به نظریه های علمی تنه میزنه.
تجربه
خواهرزاده‌ی 5ساله‌ام ازم پرسید: شیطان کیه؟ گفتم تو چی فکر میکنی؟ گفت بنظرم یه آدمه که می تونه غیب بشه، قیافه‌اش وحشتناکه و می تونه هر موقع که خواست چهره‌اشو تغییر بده! گفتم عجب! پس تو فکر میکنی که شیطان یه آدمه، خب؟ دوباره پرسید: خاله شیطان کجاست؟ گفتم تو چی فکر میکنی؟ گفت من فکر میکنم شیطان زیر زمینه و وقتی زلزله بیاد، میاد روی زمین! دوباره پرسید: خاله شیطان چکار میکنه؟ و من دوباره پرسیدم تو چه فکر می کنی؟ گفت من فکر میکنم اون اومده که بچه ها رو اذیت کنه البته بچه های فریمان رو نه! بچه های تهران! من پرسیدم: چرا فقط بچه‌های تهران رو اذیت میکنه؟ و اون گفت: چون شیطان رو من تو برنامه‌ی عموپورنگ دیدم، میچرخید و لباسش عوض میشد. عموپورنگ تهرانه دیگه، پس شیطانم اونجاس، پس بچه های اونجا رو اذیت میکنه.
این گفتگو برای من خیلی جذاب بود. در این بحث من فقط ذهن اون رو هدایت میکردم تا بیشتر فکر کنه و هیچ پاسخی هم بهش ندادم. در واقع اگر من با همون اولین سوال بهش جواب میدادم که مثلا شیطان موجودیه که آدمارو گول میزنه و … ، ذهن پرسشگر و خلاق او رو خاموش میکردم.