اخیراً بعد از اینکه 4 سال از فارغ التحصیلیم گذشته متوجه شدم که میتونستم خیلی راحتتر از اونچه که فکر میکردم در دانشگاه های خارج از کشور اپلای کنم. در اون زمان فکر میکردم برای اینکه بتونم اپلای کنم حتمن باید مقاله ای در یک ژورنال معتبر میداشتم، زبان خیلی قوی و معدل بالا. ولی جدیداً فهمیدم صرفاً باید پیگیر میبودم.
حالا شاید بعد از پایان دوره سربازی این کار رو کردم. ولی گفتم قبلش اطلاعاتم رو بالا ببرم. چجوری میتونم به دانشگاه های خارج از کشور اپلای کنم؟
سهیل جون خوب اولش میومدی پیش خودم.
در اولین قدم باید تصمیم بگیری که برنامه ات برای بعد فارغ التحصیلی چیه؟ در لین صورت با توجه به اون کشور مورد نظرت رو انتخاب میکنی.
مثلا اگر برنامه ای برای ماندن بلند مدت یا حتی مهاجرت داری میتونی المان و انتخاب کنی و بعد با داشتن مدرک فوق لیسانس از المان تو این‌کشور کاری پیدا کنی و کلا بمونی. یا اگر برنامه ات تحصیلات تو مقاطی بالاتر باشه میتوتی مثلا رو کانادا و امریکا فکر بکنی.
تو قدم دوم باید بگیردی دنبال اساتید و اونها رو قانع کنی که براشون مفید هستی
قدم سوم پروسه ویزاست. این پروسه با توجه به اینکه ای روزها خیلیا به ادامه تحصیل در خارج از کشور امید دارند خیلی زمان بر هست و کاملا رو تمامی قدمهای پیشین تاثیر داره.
مثلا برای تحصیل تو حوزه ژنتیک به کدوم کشور میتونیم بریم؟
چطور استادی رو راضی کنیم؟
به جز انگلیسی چه زبان هایی رو باید یاد بگیریم؟
چقدر سرمایه لازم داریم؟(به خصوص تا اونجا که شنیدم خوابگاه های کانادا و آمریکا مثل ایران نیستش)
چطور میتونیم فاند بگیریم؟
شاید از الان فکر کردن بهش زود باشه برای من و خیلی چیز ها میتونه تغییر کنه اما به شخصه تصمیمم جدیه و پای همه سختی هاش هستم و البته دوست دارم که هر روز اطلاعاتم رو تکمیل تر کنم.
اولین گام برای مهاجرت به خارج از کشور استقلال پیدا کردن. بهتر این استقلال پیدا کردن رو با سرچ کردن این سوالاتتون تو گوگل شروع کنید. چون مثلا تو سایتهایی مثل اپلای ابورد همه این پاسخ ها هستش
پاسخ این سوالات رو تا حدودی تو اینترنت گرفته بودم
صرفا میخوام از تجارب شما بهره ببریم و این پست رو پربارتر کنیم.
ا! پس دارى ميرى، خب پادپرس يه اسپانسر دلارى ديگه پيدا كرد! 
سه مسير براى اپلاى به دانشگاه هاى خارج از ايران ميشناسم، هر كدوم خوبيها و بديهاى خودش رو داره:
مسير ساده با بازدهى بالاتر: زدن مخ استاد در کنفرانس ها و رویدادهای بین المللی!
تو اين مسير، شما بايد استادى كه ميخواى باهاش كار كنى رو در محل خفت كنى و به انواع و اقسام روشها مخش رو بزنى. من دانشگاه تحصیلات تکمیلی در علوم پایه زنجان بودم كه توش استاداى خارجى رفت و امد خوبى داشتن، براى همين دسترسى فيزيكى خوبى به استاداى خارجى خوب داشتم. اگه چنین دسترسی از طریق دانشگاه خودتون نداشتین، حتما گوشه چشمی به مراکز علمی قوی‌تر در ایران داشته باشین و کنفرانس هایی در زمینه کاریتون که سخنران مدعو خارجی دارن شرکت کنین. شاید همین سخنران ها پلی شدن برای ارتباط شما با استاد مورد علاقه تون.
بچه هاى زيادى رو ميشناسم كه از طريق مخ زنى در محل، پوزيشن رو براى خودشون جور كردن. اصلا هم ربطى به سطح علمى دانشجو و يا مقاله و اين حرفا نداشت. استادا دنبال كسى هستن كه سطح علمى عادى و انگيزه لازم رو داشته باشه و مهمتر از همه اینکه تعامل باهاش راحت باشه؛ طورى كه بتونه خوب و زياد كار كنه. چون سیستم های خارج از ایران معمولا به خوبی کار میکنن و همین که ورودی سیستم شرایط اولیه رو داشته باشه، برای رسیدن به دستاوردهای اولیه کافیه.
سطح علمى بالا يا مقاله يا توصيه نامه خفن معمولا يه جور ارزش افزوده ن تو اين مدل مخ زنى. مثلا دوستى داشتم كه برا مخزنى ٢-٣ روز دربست در خدمت استاد بود، و تو سفر استاد خارجى به ايران نقش تورگايد رو بازى كرد. البته ایشون از لحاظ علمی هم اکی بود، ولی واقعا روش مخزنی ش ارتباط اجتماعیش بود و نه استفاده از سطح علمیش.
مسیر ساده‌تر با بازدهی کمتر: اپلای به دانشگاه ها از طریق مدرک زبان
تو این مسیر کافیه سطح زبان عمومی و گاها تخصصیت رو در حد لازم برای نمرات مورد نیاز دانشگاه بالا ببری. منظورم امتحان های IELTS و Toefl - GRE هست. این روش از این لحاظ ساده تر هست که کافیه بتونی منابع مورد نیاز رو بخونی و در یک رقابت هم‌سطح امتیاز کافی رو بیاری.
مسیر چالش‌برانگیز با بازدهی پایین: اپلای به استاد از طریق ایمیل
این روش سخت‌ترین روش برای اپلای، حداقل برای ما ایرانی هاست. در این روش، علاوه بر برخورداری از سطح مناسب زبان برای نوشتن cover letter خفن، لازمه کارهای علمی جذابی هم کرده باشی. طوری که بتونی CV جذابی بسازی، و در ضمن بتونی توصیه نامه ها و یا recommendation letter های خیلی خوبی گیر بیاری.
چالش اصلی این روش در اینه که اساتید کاردرست دنیا، هر روز تعداد بالایی ایمیل اپلیکیشن از دانشجوهای دانشگاه های سطح یک دنیا مثل دانشگاه های امریکا یا بعضی کشورهای اروپا دارن. برای همین عملا وارد یه رقابت ناهم‌سطح میشی که درش امکان اینکه توصیه نامه ت بگیره خیلی پایینه (تصور کن حتی اگه خودت هم خیلی خوب باشی، توصیه نامه ت احتمالا از اساتیدی از دانشگاه های ایرانه، این رو در رقابت با کسی بگیر که توصیه نامه ش مثلا از یکی از استادای برنده ی نوبل باشه!)
در ضمن برای نوشتن cover letter و همین طور ساختن رزومه خوب حتما در وب جستجو کن و به منابع مناسبی برای الهام گرفتن میرسی.
همین که گفتی خودش کلی حمایت روحی هست برامون دمت گرم.
به نظرم شرایط در آینده عوض خواهد شد. زیاد روی رفتن تمرکز نکن. نمیتونم بگم آینده امیدوارکننده‌ست، ولی امید یک جامعه به نسل آینده‌ست، امیدوار فضای اجتماعی و رشد فردی شما و بقیه به شکلی باشه که رفتن از روی اجبار در ذهنتون نباشه.
پس بگو، نحوه رزومه نوشتن رو برای این میخواستی! بعد میگی برای کارهای پادپُرس میخوام!!
حالا جدا از شوخی، خودم تجربه زیادی نداشتم برای تلاش ولی اونجوری که دیدم بین دوستانی که رفتن، عامل بسیار مهم، پیدا کردن ارتباط هست. بدون داشتن ارتباط، پیدا کردن موقعیت تحصیلی و شغلی، بسیار سخته! ولی با داشتن ارتباط، میتونی شانسی بسیار زیاد داشته باشی. اینکه ارتباط رو به چه شکلی پیدا کنی یا ایجاد کنی، شاید بچه‌هایی که رفتن بتونن بیشتر کمک کنن.
اگه بالای ۱۰۰۰۰ دلار هم پول داری، بگو من خودم معرفی‌ت کنم. دیگه هرچی بیشتر بهتر 
ممنون برای یادآوری. پاسخم رو اپدیت کردم و لینک به دانشگاه رو گذاشتم.
من اسمش رو پاچه خواری نمیذارم. بیشتر روابط عمومی هست و به نظرم قابل درک هست. شما اگه استاد بودی دوست داشتی با کسی کار کنی که در یه سفر هم مایلی و میتونی باهاش معاشرت کنی یا کسی که حتی برات اونقدر جذابیت نداره که زمان سفرت رو باهاش بگذرونی؟