از جنبه ی دانشجو، گاهی یه اشکالی در رفتار دانشجویی هست. به تجربه های شخصی خودم برمیگردم. ببینید دانشجویی که زحمتکش و جویای علم باشه و پروای دیگران رو هم داشته باشه، یعنی care داشته باشه، فضا در موردش شکسته میشه. چون همه میفهمن این تلاش فقط برا خودش نیست. و آدمیه که اطرافیانش هم براش مهمن و سعی میکنه رو اونا هم تاثیر بذاره.بچه های درسخون که فقط به فکر ارتقا خودشون هستن ، فقط به فکر خودشون هستن. بچه های شریفی زیاد فردگرا هستند. اگه اونا حس مشارکت جمعی و تشریک مساعی داشته باشن و حضورشون به نفع بقیه هم باشه، بقیه هم اخلاص عمل رو درک میکنن.
نکته ی دیگه برمیگرده به استاد: استاد با رفتارهاش میتونه جمع رو تلطیف کنه و مسئله رو حل کنه. من در کلاس هام گاهی حالت های افراطی دانشجو رو تجربه کردم. دانشجویی بود که تمام بچه‌های کلاس باهاش مشکل داشتن. ولی خب در جلساتی که اون فرد نبود، و بچه ها به شوخی میگفتن آخیش راحت شدیم فلانی نیست؛ من در موردش با بچه ها صحبت میکردم. و بهشون میگفتم که فلانی چه تقصیری داره جز اینکه میخواد یه چیزی رو تا آخرش بفهمه. و شما لازمه صبور باشین. اینا یه مقدار تاثیر میذاره.
ولی استاد اگه راه دیالوگ رو ببنده و اینا رو وظیفه خودش ندونه و وظیفه ی خودش رو فقط درس دادن بدونه، و با خودش بگه که حالا هر کی متوجه شد ،که شد و اگه متوجه نشد هم، نشد و چه لزومی داره رو دیگر ابعاد دانشجوها تاثیر بذاره؛ این ها مسائل رو تشدید میکنه. ولی در یه محیط که هم استاد و هم دانشجو فکر تشریک مساعی دارن، و به این فکر میکنن که این کلاس یه مسیره برا اینکه چیز قشنگ تری بعدتر پیش بیاد و روابط بهتری رقم بخوره و افق های جدید جالب تری جلو همه باز بشه و اصل در روابط انسانی باشه و نه شرکت در کلاس و درس و تعاریف محدود و قالب بندی شده از امور فکری و دانشی و غیره. این خیلی مهمه.
البته یه نکته هم هست: دانشجو در دانشگاه به صورت انفرادی ارزیابی میشه ، یعنی رفتار فردی از طرف سیستم ارزش محسوب میشه.
معمولا برنده شدن هر فرد ممکنه با باخت نفر دیگه همراه میشه، چرا که اساتید نمرات رو معمولا میبرن روی نمودار.
یعنی کلاس از بطن ماجرا برای دانشجوها انفرادی تعریف میشه، برد و باخت تیمی برا کلاس درس معنا نداره. در نتیجه دانشجو هم متقاعد میشه که مسئول نتیجه ی خودش باشه و به فکر خودش.
البته در مورد سوال دانشجوهای پیگیر چند نکته هست که اهمیت داره، متاسفانه در کلاسهای ما سطح میزان دانش و آگاهی دانشجویان ما متفاوته و استاد اکثر اوقات به نرم متوسط و مایل به پایین تر درس را شروع میکند که برای دانش آموز زرنگتر باعث رخوت می شود، نکته ایی که هست دانشجوی متوسط و پائین تر سرکلاس حاضر می شوند که درس یاد بگیرند ولی دانش آموزان قویتر برای رفع اشکال و پاسخ به سوالاتشان در کلاس شرکت می کنند، یعنی دو گروه با نگرش خیلی متفاوت، سوالات دانشجوی زرنگتر باعث استرس، سردرگمی و حتی گاهی حسودی دانشجویان دیگر می شود و باعث سخت یادگیری دانشجویان ضعیفتر و پراکنده فهمی آنها می شود، نکته دیگر ضعف علمی اساتید که امروزه بسیار شایع شده که به جای پاسخ سوال دانشجو به تخریب شخصیت او و فرافکنی و انزوای دانشجوی باهوش میشود و او را نزد دانشجویان دیگر از خودراضی مغرور احمق علامه دهر معرفی می کند.
خیلی از افراد بزرگ از جامعه و طبقه خودشون طرد شده بودن، خیلی هم بد نیست. این نوع از دانشجوها هم اگر کارشون درسته نباید چندان از این وضعیت ناراحت باشن. اتفاقا خیلی اوقات باعث می شن بحث بازتر بشه و بقیه هم چیزی گیرشون بیاد.
در مقایسه و با تجربه تدریس من در خارج، همیشه چند نفر هستند که مشارکت زیاد میکنند و بقیه مشارکت اندک. ولی این مشکل رو ندیدم که دانشجوها اون افراد فعال رو تحت فشار بذارند. برعکس ممنونشون هم احتمالا هستند که سوال میپرسند و پیگیر هستند.
البته در کلاس معمولا زیاد از بچه ها سوال میکنم و خیلی مشکلی با اینکه سوال بپرسند یا حتی کلاس رو خودشون تا حدی بگردونند ندارم شاید این مشکل در مورد کلاس های خشک بارزتر باشه که تعامل ضعیفه.
من با این حکم ها که معمولا بدون داده و از فکر قالبی در مورد افراد میاد مشکل دارم. البته نکته کلی که حالت توجه به بقیه و جمع گرا باشه احتمالا درسته.
شاید این مشکل در مورد کلاس های خشک بارزتر باشه که تعامل ضعیفه.