یادمه در سالهای نه چندان دور هر حادثه ای که رخ میداد مردم اطراف سعی در کمک به حادثه دیدگان میکردن. مثلاً اگه تصادفی در جاده رخ میداد ماشینها میزدن کنار و مجروحین رو از محل حادثه دور میکردن. کم کم نیروهای امدادی صداشون در اومد که افراد بدون تخصص سعی کنن در محل حادثه، کاری نکنن. این هم به خاطر این بود که تعداد زیادی از حادثه دیدگان دچار مشکلات و عوارض مختلف ناشی از همون کمک ها میشدن. مثلاً قطع نخاع و…
الان فکر کنم با مشکل جدیدی مواجه هستیم و اون هم بی تفاوتی جامعه نسبت به وقایع مختلف هست. مثلاً فیلم گرفتن از حادثه پلاسکو یا حادثه قتل میدون کاج.
خوب مشکل از کجاس؟ بالاخره کمک کنیم یا کمک نکنیم؟ چه کمکی ازمون برمیاد؟ چجوری میتونیم جلوی مشکلاتی نظیر آسیبهای امداد بد رو بگیریم؟
فکر میکنم باید کمک کنیم اما فقط کمک‌های اولیه و چیزهایی که در موردشان حداقل اطلاعاتی داریم.
اما خیلی موارد هست که من نمی‌دانم باید چه کار کنم. مثلا اگر در صحنه تصادف بنزین روی سطح جاده ریخته باشد، آیا بیرون کشیدن مجروحان از خودرو درست است یا نه؟ در صحنه درگیری مسلحانه آیا باید دخالت کرد یا نه؟ و خیلی چیزهای دیگر.
بهترین کمک، اطلاع‌رسانی از طریق شماره تلفن‌های اضطراری و خالی کردن فضا هست. مطمئن باشین کسی که اورژانس یا آتش‌نشانی کار میکنه، آموزش کافی برای به موقع رسیدن به محل عملیات رو داره، البته اگه شرایط مسیر و دسترسی مهیا باشه.
اما تصور کن که زلزله در شهری با جمعیت دو میلیون نفر آمده است و نهایتا ده هزار نیروی امدادی در آن شهر وجود دارد. در این صورت چه باید کرد؟ آیا باید منتظر ماند تا نیروهای امدادی از شهرهای دیگر سر برسند؟
یا تصور کن که در یک تصادف جاده‌ای بنزین روی سطح جاده ریخته است. در این شرایط اگر منتظر نیروهای امدادی بمانیم شاید سرنشین‌های خودرویی که دچار سانحه شده در آتش بسوزند.
فکر میکنم خیلی مهمه کسی که تخصص نداره وارد قضیه نشه، اکثر آسیبهای نخاعی بواسطۀ حرکت غیراصولی مصدوم حادث می‌شه. اولین چیزی که توی دورۀ مقدماتی کمک‌های اولیه آموزش می‌دن، دادن آرامش به مصدومه، چیزی که اصلاً شاهدش نیستیم. و همون‌طور که @pd.in گفت تماس با شماره‌های اضطراری و فراهم کردن فضا برای کمک‌رسانی.
اگر آموزش‌های امدادی در مدارس، مراکز اجباری بود، سوانح خیلی کم‌تری رو شاهد بودیم.
