من فکر می کردم خوب سخنرانی می کنم، اما چند وقت پیش یکی از همکارام گفتن که من شما را در حال سخنرانی دیدم، صدات میلرزیده و دست هاتو خیلی تکون میدادی، این یعنی استرس زیادی داری! 
این سوال برام پیش اومد که ممکنه ما خودمون درک مون از اون چیزی که هستیم اشتباه باشه؟ چقدر می تونیم به شناختی که از خودمون داریم باور داشته باشیم؟
میشه فکر کنم استرس ندارم، اما داشته باشم؟
در ادامه موضوع
به نظرم راه درست در گام اول مشاهده ضعف توسط خودمون هست این کار با هوشیار بودن همیشگی نسبت به کارامون و سنجیدن اون با کمال اون کاری که میتونیم انجام بدیم بدست میاد. این کار شجاعت زیادی میخواد چون انسان بیشتر خودمحوره تا کمال گرا
اینقدر دوست دارم یکی سخنرانی کنه و صداش بلرزه D:
نمیدونم چرا خیلی جذبم میکنه این سخنرانی !!!
این سوال بهنظرم خیلی لب تیغیه ! یعنی مثلا اگه یه اشتباه کنم اخراج میشم !
یا مثلا اگه یه اشتباه کنم جونمو از دست میدم !
مشکل تو این نیست که درکت ازت درست هست یا نه ! مشکل جای دیگست !
اگه من بدونم با یه اشتباه کارم ساختس دقیقا اون اشتباهو انجام میدم 
بیشتر توضیح بده، متوجه منظورت نشدم
چقدر می تونیم به شناختی که از خودمون داریم باور داشته باشیم؟
با تمرین زندگی سنجیده میشه !
تمرین دقیقا نتایجش مشخصه !
مثلا من رقصنده هستم ! خب اگه تو مجالش برقصم و منو تایید کنند پس واقعا هستم !
اگه من 10 تا سخنرانی داشتم ! تا 9 تای اول کسی به من نگفته صدام میلرزه ! 10همی گفته !
خب پس لابد مشکل من از استرس نیست ! هرکسی منو قضاوت کرده اشتباه کرده !
مشکل کجاست ؟
معمولا خانومایی که صدای زیری دارن بخوان جدی و بلند صحبت کنن صداشون میلرزه !
