بعضی وقتها افراد در برابر بحثهایی که مطرح میشه وارد فاز پرسیدن این سئوال میشن. به نظر میرسه که این سئوال خوبه ولی تجربه من نشون میده که وقتی وارد این فاز شده عملا دنبال پیدا کردن بهانه‌ای برای تخریب ایده هست. نکته مهمتر در روزگار ما اینه که اگر اکثریت جامعه در اکثر وقتها این سئوال را در مورد کارهای خودشون می‌پرسیدن، یا به پوچی می‌رسیدین و زنده نمی‌موندن یا الان وضع و حال مملکت این نبود.
واکنش شما به این سئوال چیه؟ چه جایگزین متعادلی برای این پرسش دارین که هم کمی آینده رو روشن کنه، هم صرفا بهانه‌گیری نباشه؟ آیا ابهام در مورد آینده نکته منفی هست؟ اگر همه چیز در همه کارها روشن باشه، زندگی ایده‌آل میشه؟