در جهانی که به مسئله کرونا (تاحدی) عادت کرده ، در ایامی هستیم که کشورهای جهان روزهای آغاز سال تحصیلی مدارس را تجربه می‌کنند و دانش‌آموزان به کلاس درس و تحصیل بازگشتند ؛ از چین و ترکیه تا آلمان و بریتانیا و کانادا و …
در کشور ما هم روزهای چندانی از شروع سال تحصیلی نگذشته و همزمان با آن یک نقد جدی شکل گرفته مبنی بر اینکه آموزش حضوری در ایام کرونایی خطرناک است و باید از آن اجتناب کرد (به نظر میرسه این انتقاد در دیگر کشورها نیز مطرح است) اما دولت و وزارت مربوطه اعلام کردند که کیفیت آموزش مجازی یا تلوزیونی به کیفیت حضور در مدارس و کلاس درس نمی‌رسد و گویا این استدلال هم جهانی است.
حالا این سوال پیش میاد که آیا واقعا کیفیت آموزش حضوری ، بودن در کلاس درس ، از آموزش مجازی بهتره و دانش‌آموزان بهتر درس رو یاد می‌گیرند؟ آیا عدم حضور در محیط کلاس و عدم تعامل مستقیم با معلم ممکنه باعث کاهش جدیت دانش‌آموزان در پیگیری درس و مشق بشه؟ و نهایتا چکار میشه کرد تا در وضعیت فعلی ، کیفیت آموزش افت نکنه و یا دانش‌آموزان از مطالبی درسی عقب نمانند؟
این سوال و شرایط سال تحصیلی جدید که از ابتدا با پاندومی کرونا همراه بوده ، به گمانم ، دغدغه مهمی در این روزهاست.
به طور ویژه دعوت میکنم از دو پادپرسی عزیز که در جایگاه مهم معلمی هستند @leila و @moalem و میخواهم که تجربیات خودشون رو در مورد این شیوه‌های آموزش با ما درمیان بگذارند.
من در مترو و در راه مدرسه‌ام، الان خلوته ولی گاهی بسیار شلوغ.هفته قبل روزهای بیشتر و با اصرار ما قرار شد، روزهای کمتری برویم! چون نمیشه هردو مدل رو با هم به خوبی پیش برد!
تو مدرسه ما بزرگترها سعی می‌کنیم رعایت کنیم اما همه بچه‌ها اینطور نیستند، پس خطر وجود داره!
در مورد بعضی بچه‌ها بله!
من شاگردهای خوبی داشتم که امکانات ارتباطی هم داشتند ولی در مدت آموزش مجازی پارسال بسیار افت یادگیری و مشارکت داشتند، از طرف دیگه بعضی هم پیشرفت داشتند!
بعضی بچه‌ها اوضاع خانوادگی خوبی دارند و با کمک والدین و آرامش منزل خوب پیش رفتند، وقتی بعضی‌ها میگفتند ما از فیلم درسی چیزی نمی‌فهمیم، بعضی دیگر میگفتند، ما با خانواده پای درس شما می‌نشینیم و بسیار جذاب است!
موضوع تعامل بسیار مهمه در هدایت انگیزه‌ها ولی تنها عامل نیست.
رسیدم مدرسه، اگر تونستم بعد ادامه میدم.
روزی دیگر؛ مترو شلوغ‌تر، ۵ دقیقه زودتر سوار شدم، شاید تفاوت به خاطر اینه که این سر مترو دسترسی بیشتری داره تا تهش،دیروز با تاکسی اومدم از یک ورودی دیگه و امروز با اتوبوس، ورودی دیگر!
درسته ما معلما هم مثل بقیه اعضای جامعه باید در رفت و آمد برای کار باشیم اما دورکاری تدریس و کلاسداری و ارتباطات مجازی ما قابل مقایسه است با سایر مشاغل؟؟ از نظر من حجم کار با کیفیت در مورد تدریس خیلی بیشتر است، پشتیبانی مالی، فنی و روانی هم به نظر من و براساس تجربه هایم بسیار بسیار پایین یا نامناسب، بحثش مفصله؛ ببینید مثلا برای قلم نوری که من اسفندماه ۸۰۰هزارتومن خریدم
همکارم مرداد ماه میبایست نزدیک ۵ میلیون تومان بخرد، یا مثلا اردیبهشت ماه مدیران منطقه ما با مشورت یکدیگر به این نتیجه رسیدند که کادوی روز معلم امسال را (مثلا پنجاه هزارتومنی که گاها نو هم نبود) تقدیم نکنند! این مورد آخر برای من خیلی مهم نیست و بیشتر تقدیر کردن‌ها رنجش برایم آورده تا آرامش، بگذریم و عذر می‌خوام که مقدمه طولانی شد!
سوال اصلی این است که آموزش مجازی می‌تواند به کیفیت آموزش مجازی باشد؟
پاسخ من: قطعا بله و حتی بهتر، میبایست شرایط و امکانات و پشتیبانی‌ها و آگاهی بخشی‌های لازم برای این کار فراهم باشد و مدام به روز شود، خود من به عنوان معلم در آموزش غیرحضوری موفق تر هستم شاید چون ویژگی‌های شخصیتی یا مهارت‌هام از
بعضی همکاران دیگرم که موافق حضوری هستند بیشتر است.
البته ایده اینکه گاهی بویژه در اولین جلسه بچه ها را ببینیم خیلی مهم است.
