شفاف صحبت کردن راجع به میزان پیشرفت بیماری و زمان باقیمانده از عمر بیمار، جز وظایف پزشک به حساب می‌آید یا نه؟ چرا؟ در چه حدی می‌تواند یک پزشک با مبتلایان به یک بیماری لاعلاج مثل سرطان رک و صادق باشند؟
دادن امید بیش از حد به بیمار چه مزایایی دارد که بعضی پزشکان این گزینه را انتخاب میکنند؟
دلیلی که معمولا برای نگفتن ذکر میشه اینه که ممکنه بیمار ناامید و افسرده بشه و از باقیمانده عمرش به خوبی استفاده نکنه
ممکنه این تصور غلط در برخی باشه که یک بیمار که بیماری لاعلاج دارد تا مثلا شش ماه زندگی معمولی دارد و بعد می‌میرد
اما بیماریهای لاعلاج آرام و پیوسته پیشرفت میکنند و دوران آخر زندگی بیمار باید بر روی تخت بیمارستان انتظار مرگ بکشد و شاید اگر این را از اول می‌دانست دوران اولیه بیماری را که هنوز میتوانست راه برود و بدود طور دیگری سپری می‌کرد. مسلما حقیقت ماجرا را نمیتوان تا آخر پنهان کرد و روزی می‌رسد که بیمار می‌گوید باید این را همان موقع به من می‌گفتی.
به نظرم متکبرانه است که فکر کنیم صلاح دیگری را بهتر از او میدانیم و برای امیدوار کردنش به او دروغ بگوییم
قبلا یه نطر بود که placebo effect (اثر روانی ماده‌ای که اثر فیزیولوژیک نداره) مهم و موثره و میتونه منجر به بهبود بیماری بشه اما مطالعات بعدی نشون داده که این صحت نداره. ممکنه بعضی به این دلیل فکر کنن که امید بیشتر میتونه بیماری رو بهبود بده
https://www.cancer.org/treatment/treatments-and-side-effects/clinical-trials/placebo-effect.html
یه سریال ژاپنی هست به نام One litre of tears چند جا توی اون بحثهایی درباره همین موضوع بین دو پزشک، بین پزشک و خانواده بیمار و بین پزشک و بیمار شکل میگیره
امید به زندگی و صحتمندی در هر صورتی خوب و پسندیده و مقبول است، و هر بیماری در انتظار صحتمندی است و خوبتر اینکه کلمه " مشکل جدی وجود ندارد بخوبی صحتیاب خواهید شد انشاالله" را از داکتر بشنود که از نگاه روانی خیلی امیدوار کنند و انرژی بخش است ، ولی کلمه ناامیدی سخت ویران کننده است اگر کسی هیچ اعتنائی هم به این کلمه نداشته باشد باز هم برایش ویران کننده است چون ذات ناامیدی از دست دادن چیزی یا نارسیدن به هدفی است پس به هیچ وجه کلمه خوبی نیست و این را هم نباید ناگفته گذاشت که طبیب باید در هر حال صد فیصد حقیقت را بگوید ولی در حالات مثبت و امید واری به خود بیمار و در حالات منفی به اقارب و کسی که با بیمار مراجعه کرده بگوید ولی در هر صورت امید دادن تاثیر روانی خود را دارد و بهبودی میآورد و ناامیدی ملال آور است.