توی کتاب «جز از کل» یک جمله جالب هست که توجه‌م رو به شدت جلب کرد: «ما تنها موجودی هستیم که به فانی بودنمون آگاهی داریم.»
آگاهی به فنا، مرگ و نیستی، چه تاثیراتی روی زندگی انسان داشته؟ آیا واقعا ما تنها موجودی هستیم که به فانی بودنمون آگاهیم؟
مرحله بعدی بحث این میتونه باشه که اگر این آگاهی وجود نداشت، چه تغییراتی در زندگی اتفاق میوفتاد؟ چرا؟
دور اندیش تر میشیم به اخلاق و حال خوب بیشتر توجه میکنیم
یکی از مهمترین (و شاید مهمترین !) ویژگی که ما انسانها رو از حیوانات مجزا میکنه همین آگاهی به نیستی و مرگ است. میدونیم که قراره بمیریم ولی گویا حیوانات چنین آگاهی ندارند و نمیدانند که روزی خواهند مُرد.
پس اگه چنین آگاهی نداشتیم چقدر با حیوانات (نوع زندگی و رفتارشون) تفاوت داشتیم؟ آیا بازم تفاوتی به وجود می‌آمد یا اینکه امروزه هیچ تفاوتی بین انسان و سایر موجودات و گونه‌ها وجود نداشت؟ جواب شخصی من اینکه میزان تفاوت ما با حیوانات در چنین حالتی کمتر میشد.
من فکر نمیکنم این مسئله مرتبط باشه. سئوال اینه نیست که «اگر داشتیم»، الان هم داریم. یعنی شما فکر میکنین انسانها عموما این آگاهی رو ندارن؟
پس به شکلی هر تفاوتی که در زندگی انسان به وجود اومده رو به این نسبت میدین؟ یا بخش خاصی رو بیشتر در این حوزه میدونین؟ به طور مشخص میخوایم بحث کنیم تا بحث جذابتری باشه.
در کنار چند عامل دیگه مثل برقرار ارتباط پیشرفته با انسانهای دیگه از طریق خط و گفتار ، آگاهی به زندگی (مرگ و تولد) نقش پررنگی در زندگی بشر داشته. این تمایز بین حیوان و انسان باعث شده که انسان به چنین جایگاهی برسد ولی هیچ جاندار دیگه‌ای به چنین جایگاهی نرسد و نخواهد رسید مگر اینکه به زندگی خود واقف شود و دانستن مرگ یکی از اینهاست.