گاها می شنویم یا می بینیم که فلان استاد دانشگاه یا فلان دکتر یا فلان مهندس یا فلان شخصیت در فضای مجازی یا در فلان متینگ سخنرانی فرمودن و در آن از اوضاع اجتماعی و رفتارهای جامعه ایرانی بشدت انتقاد فرمودن.برای من همیشه سوال بوده که آیا برای بهبود اوضاع فقط باید سخنرانی و انتقاد کرد؟
یاد فرمایش بزرگان افتادم حضرت نظامی در مخزن الاسرار می فرماید:
گر به سخن کار میسر شدی / کار نظامی به فلک بر شدی
حضرت سعدی هم در مواعظ بی بدیلشان می فرمایند:
سعدیا گر چه سخندان و مصالح گوئی / به عمل کار بر آید به سخندانی نیست.
در یکی از کامنتهائی که زیر یکی از پستهای دوستان گذاشته بودم اشاره کردم که آگاهی از جنس نورست .
یعنی چه ؟ شاید شما هم شنیده باشید که بعضی ها میگویند با کمک به دیگران حالم خوب میشه یا وقتی میرم کوه با جمع کردن زباله ها حالم خوب میشه و…
این حال خوب شدن ها انعکاس همون نوری است که عرض کردم.
اصولا آگاهی یعنی دانشی که به عمل منجر شود . در خاتمه حکایتی از گلستان حضرت سعدی علیه السلام را به عرض میرسانم.
سعدی » گلستان » باب هشتم در آداب صحبت
دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی فایده کردند یکی آن که اندوخت و نخورد و دیگر آن که آموخت و نکرد
علم چندان که بیشتر خوانی
چون عمل در تو نیست نادانی
نه محقق بود نه دانشمند
چارپاپیی برو کتابی چند
آن تهی مغز را چه علم و خبر
که بر او هیزم است یا دفتر