این سئوال در واقع به بنیان پادپُرس هم برمیگرده. کنجکاوی، پرسش، دیدن و بحث جزء مولفه‌هایی هست که تمدن مدرن رو به پیش برده. پرسش برای ما مفهومی خیلی سخته پیدا کرده. کمتر می‌بینم که آدمهای اطرافم حتی در بالاترین سطح علمی و فرهنگی، از خودشون در مورد مسائل مختلف کنجکاوی نشون بدن!! دلیل این مسئله چی میتونه باشه؟
نکته اینه که معمولا مستقل از جامعه، ذهن کودکی انسان بسیار کنجکاو هست و این رو حتما تجربه کردین! چه اتفاقی در این مسیر رشد میوفته که این حس کنجکاوی رو از بین میبره؟؟ فرهنگ، آموزش، دغدغه‌ها (که به اشتباه فکر میکنیم پرسش در موردشون فایده‌ای نداره) یا چی؟
شما چقدر کنجکاو هستین؟ کسی رو میشناسین کنجکاو باشه و اهل پرسش؟
یک مسئله و مشکل اساسی اینکه شخصیت انسانها در دوران نوجوانی و کودکی شکل میگیره ، این دوران رو کودکان ایرانی در مدارسی سپری میکنند که تنها یک هدف داره : سرکوب استعداد ، سرکوب کنجکاوی و تبدیل کردن جمیع افراد به انسانهایی که یک شکل عمل و فکر میکنند. (درکنار تاثیراتی که فرهنگ جمعی ما روی این مسئله گذاشته)
اصولا زمانی مسئولان عالی سرزمین ما به اهمیت وجود مدارس و بعد دانشگاه پی بردند که در اثر برخورد با واقعیت غرب ، یک سری ادارات دولتی تعریف کردند و دنبال فراهم کردن ساختار بوروکراسی ناقص اداری رفتند ولی متوجه شدند که این مجموعه عریض و طویل به کارمند نیاز داره و این وظیفه مدارس و دانشگاه‌های ما شد که کارمندان حرف‌گوش‌کن را تربیت کند و اصولا کنجکاوی ، رشد علمی ، خلاقیت و نوآوری در دستور کار قرار نداشته و نداره.