شاید کمتر از ۱۰ سال پیش، کپی کردن فیلم‌های ایرانی، بزرگ‌ترین مثال نقض کپی‌رایت در جامعه‌مون بود. طبیعتا هیچکسی لایسنس نرم افزارها رو جدی نمی گرفت. استور موسیقی جدی وجود نداشت و کتابهای الکترونیک جدی هم در کار نبود که نقض کپی رایتش مهم باشه. اما امروز همه این‌ها چالش‌های اجتماعی هر ایرانی می‌تونه باشه.
حالا بیاییم سوال دقیق‌تر بپرسیم:
برای تماشای سریال های ایرانی، اشتراک پرداخت میکنید یا از نسخه های دانلودی (غیررسمی) استفاده میکنید.
۲. آلبوم های موسیقی تجاری را قانونی تهیه میکنید یا از نسخه دانلودی (غیر رسمی) استفاده میکنید.
۳. تولیدات نرم افزاری تجاری (شامل فونت، اسکرپیت و …) را قانونی تهیه میکنید یا از نسخه دانلودی(غیررسمی) استفاده میکنید؟
۴. آیا حاضرید برای محصولات مجازی خارجی، هزینه کپی رایت پرداخت کنید؟! شامل لایسنس نرم افزار و یا سریال های اشتراکی
تا حالا هیچ آلبوم موسیقی دیجیتالی نخریدم! موسیقی رو همیشه دانلود کردم و یا از دوستان گرفتم. پیشتر که نوار بود، نوار می‌خریدم.
بسته به موقعیت،
گاهی تولیدات نرم افزار تجاری رو قانونی تهیه کردم و بابتش هزینه پرداختم؛
گاهی نسخه کرک شده رو خریدم و بابت نسخه کرک پول پرداختم (کمتر از قیمت اصلی که به دلار بوده)،
گاهی برای پیشبرد یه پروژه پول اهدا کردم، با اینکه میتونستم به شکل قانونی و رایگان بهش دسترسی داشته باشم،
و گاهی هم نسخه کرک شده رو دانلود کردم و یا از دوستان گرفتم!
بله حاضرم. ولی خیلی بستگی به موقعیت داره! البته برای فیلم یا سریال بعید میدونم، ولی برای نرم افزار و یا موسیقی حاضرم. صرفا به دلیل نیاز واقعی که به هر مورد دارم، و نه لزوما به خاطر ارزش ذاتی اون‌ها.
من هم سریال ایرانی نمی‌بینم.
یک بار آلبوم موسیقی رو خریدم. رندان مست شجریان. در سایر موارد دانلود کردم. زیاد دوست ندارم بخرم. چون پول دادن برای یه آلبوم کامل که فقط یک آهنگش رو دوست داری به نظرم منطقی نیست. همین طور در شرایط اقتصادی کنونی دلم نمیخواد خودم رو از موسیقی محروم کنم.
نرم‌افزارها رو همیشه نسخه اوپن سورس یا رایگان استفاده کردم. البته به نظرم یک نرم‌افزار پولی باکیفیت بهتر از یک نرم‌افزار رایگان بی‌کیفیت هست. البته خودم برنامه‌نویسم.
حاضرم پرداخت کنم اما اکنون به دلایلی خیر. چون نسبت قیمتها به دارایی خودم خیلی زیاده. دوم اینکه شرایط پرداختش نیست. قبلاً دوبار سعی کردم کناب رو قانونی بخرم، کتاب گیرم نیامده و پولم هم همچنین.
و در شرایط تحریم برام کپی‌رایت خارجی مهم نیست.
راستی یادم رفت بگم، سالها از کپی‌رایت تبعیت میکردم، کتابهای ترجمه رو نمیخوندم و سعی میکردم اصلش رو از کتابخونه تهیه کنم یا از جزوه‌های اصلی mit استفاده کنم. ولی جواب نداد. چندین ترم مشروط شدم. آهنگها رو هم اصلیها رو گیر میاوردم و الی آخر. ولی واقعاً آدم عقب میفته. الان ترجمه‌ها رو میخونم و خیلی هم دوست دارم. آهنگ هم که بخش مهم زندگی هست. چه خارجی و چه ایرانی.
۱- برای تماشای فیلم و سریال اشتراک فیلیمو خریدم(البته برای ایرانی‌ها) ولی خب خارجی‌ها رو دانلود میکنم.
۲- در مورد موسیقی سعیم بر اینه که از راه‌های قانونی گوش کنم. مثلا برای کارایی که مجازه یا از نواک گوش میکنم یا از بیپ‌تونز کار رو می‌خرم(امکان خرید یک آهنگ از یک آلبوم رو هم داره)
از نظر من از اونجایی که معمولا هنرمندا از این راه امرار معاش می‌کنن، دانلود کردن موسیقی و گوش دادن اون از راه‌های غیر قانون یکجور دزدیه.
1- فیلم یا سریال ایرانی نگاه نمیکنم مگه اینکه فیلم خوبی باشه برم سینما نگاه کنم (به ندرت)
2- آهنگ دانلود میکنم و نمیخرم. اکثریت خوانندگان هم راضی هستند (چه اینور باشند چه اونور) و تمرکز مالیشون روی پول درآوردن از کنسرت گذشتن و سایتهای مطرحی در خصوص پخش و نشر موسیقی هم وجود داره که معروف هستن و البته مورد تایید خوانندگان.
3- ایرانی باشه شاید. خارجی باشه غیررسمی. مگه چه نرم‌افزاری باشه که بهش نیاز جدی داشته باشم که فکر نمیکنم چنین نیازی برام پیش بیاد!
4- خیر. بستر لازم باشه شاید ولی فعلا خیر.
در مجموع در این مورد به آنارشیسم معتقدم و اینکه هرکسی باید به همه اطلاعات دسترسی داشته باشه. کسانی هم بخوان با نگاه تجاری و گرون کردن یک محصول مورد نظر پول به جیب بزنن ، اون محصول رو باید رایگان پخش کرد.
مثل علم می ماند که نظریات انحصاری و پولی نیستند. اما باید اسم دانشمند رو نگه داشت و کاور نکرد
