میخواهیم دوباره به یک سوالی که شاید کلیشه‌ای شده و متعصبان خاص خودش رو داره برگردیم !!
در جهان کرونازده ، کشورها (به عبارتی مدیران کشورها) عملکردهای متفاوتی داشتند.
در این میان برخی کشورها عملکرد مطلوبی در کنترل این ویروس داشتند مثل فنلاند (نخست‌وزیر خانم سانا مارین) ، سنگاپور (رئیس جمهور خانم حلیمه یعقوب) ، نیوزلند (نخست وزیر خانم جاسیندا آردرن) ، تایوان (رئیس جمهور خانم تسای اینگ ون) ، آلمان (صدراعظم خانم آنجلا مرکل) و …
از طرف دیگه وضعیت در ایتالیا یا اسپانیا ابتدا از کنترل خارج شد و اکنون در مدیریت اوضاع موفق‌تر هستند. (نخست وزیر ایتالیا آقای کونته ، نخست وزیر اسپانیا آقای سانچز). برخی مانند آقای جانسون نخست وزیر بریتانیا ابتدا از ایده خودایمنی گله‌ای حمایت کردند ، آقای ترامپ از ناچیز انگاشتن کرونا به سمت بازگشایی اقتصادی با رعایت پروتکلهای فاصله‌گذاری هوشمند رفته است و…
یک نکته‌ای رو میشه دید و اینکه کشورهای با سران خانم موفق‌تر عمل کردند! (البته موفقیت کره‌جنوبی هم هست با ریاست جمهوری آقای مون جائه این.)
حال به نوعی میشه دوباره این سوال رو مطرح کرد که آیا خانمها مدیران موفق‌تری هستند؟
البته این نکته رو هم در نظر میگیریم که موفقیت برخی کشورها مدیون یک شخص نیست و ساختاری حاصل این موفقیت بوده ولیکن در مقایسه ، مثلا ایالات متحده و فنلاند ، نگرش زمامدار دولت نیز در مواجه با یک بحران اهمیت دارد.
در امتداد سوال قبلی ، اگر بپذیریم که خانمها مدیران بهتری هستند ، چه عواملی باعث میشود خانمها در منصب مدیریت بهتر عمل کنند؟
مثلا در نگاه اجتماعی میتوانیم مواردی حدس زده و مطرح کنیم مثل:
رسیدن خانمها به مناصب مدیریتی ، مسیری دشوار و سخت است. به همین دلیل پس از تصاحب این مقام با احتیاط و دقت بهتری عمل میکنند.
یا اینکه اشتباه مدیریتی یک خانم ، سریع و وسیع برجسته میشود. در نتیجه تلاش میکنند کمترین خطا را داشته باشند.
یا اینکه خانمها در کار گروهی و بهادادن به نظرات تخصصی دیگران بهتر از آقایان عمل میکنند.
جواب شما به این سوال چیه؟ موافقید ، مخالفید ، ممتنه ؟! در صورتی که موافقید چه علل روانی و اجتماعی میتونید مطرح کنید؟
بسیار ممنون که بحث رو مطرح کردی تقریبا همزمان داشتم فکر میکردم که این موضوع رو مطرح کنم ولی الان میتونم مستقیم نظرم رو بگم.
من کاملا موافقم. خانمها در سطح مناسب دانش و آزادی عملکرد، مدیرانی بهتر هستن. حتی در سطوح خُرد هم نگاه کنین، در واقع به نوعی می‌بینین که مثلا در خانواده‌ها، این مدیریت معمولا به طور نامحسوس از طریق خانمها اعمال میشه.
چرا این برتری وجود داره؟ مدیریت در سطوح پیچیده، اساسا نیاز به چند مولفه اساسی داره:
توان ایجاد اعتماد عمومی: دارای اهمیت فوق‌العاده بالایی هست. بدون توان ایجاد عمومی، معمولا نیاز به کنترل مستقیم بسیار بالایی در مجموعه ایجاد میشه که عملا منجر به آسیبهای بسیار خطرناکی در بلندمدت میشه.
داشتن نگرش چندوجهی: اینکه صرفا اقتصاد یا یک مسئله اهمیتی نداره و باید به شکلی متعادل به جنبه‌های بسیاری توجه کرد.
انعطاف و حس تعامل مناسب: اینکه به عنوان مدیر توان پذیرش ضعف فردی رو داشته باشین و توان درخواست مشاوره و راهنمایی از دیگران رو.
بینش بلندمدت: اینکه صرفا دنبال بردهای کوتاه‌مدت نباشین و نگرش بلندمدت در مسیر مدیریت وجود داشته باشه.
نگاه اجتماعی-مراقبتی به افراد: به حس، جسم و روح افراد اهمیت داده بشه و به عنوان بردگان سیستم تلقی نشن.
و نکات ریز و درشتی از این دست.
اگر جامعه‌ای به خانمها امکان رشد اجتماعی مناسب رو داده باشه، میتونن به سطحی برسن که به شکلی مناسب تمام خصوصیات رو در حد متعادلی داشته باشن. این امکان معمولا در آقایون وجود نداره که رشدی متعادل داشته باشن و معمولا مدیران موفق در یک زمینه، نقصهای بسیار عمیقی در زمینه‌های فردی و اجتماعی دارن که نهایتا منجر به آسیبهایی به مجموعه میشه.
نگاه رو دوطرفه کنیم: در اکثر جاهایی که مدیران خانم موفق وجود داره، برای مدت زمانی نسبتا طولانی امکان رشد و تجربه به خانمها داده شده تا از فضای تبعیض‌آمیز عبور کنن. یعنی اون چیزی که امروز می‌بینیم حاصل یک روز یا یک سال نیست، حاصل دهه‌ها حرکت آرام و تدریجی اجتماع به سمت رفع تبعیضهای جنسیتیه.
کشورهایی که از جوامع دموکرات تر و بالغتری برخوردار هستن، به نحوی که این بلوغ خودش رو در عرصه سیاستهای داخلی نشون داده(انتخاب شدن خانمها برای پستهای مهم مدیریتی شاید حتی به عنوان نفر اول مدیریت کشور بدون اینکه چندان درگیر بحرانهای جنسیتی بشن) در عرصه مدیریت بحران های موجود خیلی بهتر، بالغانه تر و یکصداتر عمل میکنند.
به نظرم باید یک چیزی رو دقیق در نظر بگیریم: در ایران و در خیلی جاهای دیگه این تفکر و القای نادرست وجود داره که خانمها باید رفتاری مشابه مردان داشته باشن تا از نظر مدیریتی رشد کنن. این نکته‌ی مهلکی در رشد جامعه‌ی مدرن به حساب میاد و شاید دلیلی که در بعضی زمینه‌ها شکستهای تلخی ثبت شده همین تقلید نادرسته.
دنیای متفاوت نیاز به «تلاش برای بنیانی متفاوت» داره. اگر این صبر و تلاش مداوم نباشه معمولا نتیجه چیزی عجیب‌الخلقه میشه.
چه نگاه جالب و متفاوتی به بحث کرونا داشتین. ممنون برای اشتراک گذاری اون در قالب یه مسئله ، حتی اگه مسئله کمی حالت کلیشه‌ای داشته باشه. شاید بشه این موضوع رو هم جز یکی از چیزهایی که «ویروس کرونا به ما آموخت» دونست. البته موفقیت کشورها در مهار بحران کرونا رو نمیشه فقط به نحوه مدیریت بحران ربط داد، چون هنوز درباره‌ی خیلی چیزها درباره کرونا مطمئن نیستیم، مثلا خیلی ساده نمیدونیم ایا نژاد و یا تفاوت‌های ژنتیکی در گسترش این بیماری تاثیر دارن؟ و … .
منتها در تایید مشاهده‌تون، میخوام دیتای یه بررسی علمی در حوزه مدیریت رو بیارم که روی ۷۲۸۰ رهبر و مدیر در سطوح بالایی سازمان‌ها انجام شده. این تحقیق یه ارزیابی ۳۶۰ درجه بوده که درش از زیردستان و بالادستانِ اون ۷۰۰۰ رهبر و مدیر میخواستن که به شایستگی های اون مدیر امتیاز بدن و بگن فکر میکنن چقدر فرد در اون مولفه قوی هست. شایستگی هایی که در نظر گرفتن هم ۱۶ شایستگی اصلی رهبری هست که در طی تحقیقات قبلی بهش رسیدن.
به طور خلاصه نتیجه تحقیق اینه که امتیاز اثربخشی رهبری خانم ها ۶۷.۷ و امتیاز اثربخشی رهبری آقایون ۵۷.۷ از ۱۰۰ امتیاز هست.
آقایون در یه صلاحیت مدیریتی از خانمها قوی‌تر بودن، داشتن چشم‌انداز استراتژیک. در سایر ۱۵ شایستگی دیگه خانمها برتری نشون دادن:
برای مطالعه‌ی بیشتر میتونین این مقاله ی مجله ی کسب و کار هاروارد رو بخونین:
دلیل اینکه چرا خانمها مدیران بهتری هستن رو تو این تحقیق نشون نمیده، چون تحقیق یه تحقیق مدیریتی هست تا روانشناختی. منتها در تایید گفته‌های خودتون خیلی از مدیرهای خانم دلیل حرکت‌هاشون رو فشار بیشتری که در حفظ موقعیتِ مدیریتی بر روی اونها وجود داره عنوان میکنن.
نظر شخصی بخوام بدم میگم بله به نظرم خانمها مدیران بهتر و آقایون مبارزان بهتری هستن! یکی از دلایلش احتمالا اینه که همون طور که یوسف هم اشاره کرد، خانمها در زندگی نسبت به آقایون، معمولا روی مسئولیت‌های گسترده‌تر و در عمق کمتر تمرکز میکنن (به دلایل انتظارات اجتماعی-تربیتی). در نتیجه آقایون سریع‌تر میتونن در حوزه عملکردی خودشون متخصص بشن و به مبارزه بپردازن. در حالی که خانمها در راه‌اندازی دیگران، تخصیص منابع و ارتباطات بین فردی پرورش پیدا میکنن.
تقریبا همزمان داشتم فکر میکردم که این موضوع رو مطرح کنم ولی الان میتونم مستقیم نظرم رو بگم.
، حتی اگه مسئله کمی حالت کلیشه‌ای داشته باشه. شاید بشه این موضوع رو هم جز یکی از چیزهایی که «