دیشب مطلبی در روزنامه ایران مربوط به چند هفته پیش میخوندم راجع به ترجمه‌ی کتابهای یکی از نویسندگان اقلیم کردستان عراق به اسم فرهاد پیربال.
در حین خواندن مطلب متوجه این نکته شدم که تا به الان هیچ کتاب و نوشته ای رو که مربوط به کُردزبانها باشه، مطالعه نکردم. کتابی که منو با تجربه زندگی این قوم بیشتر آشنا کنه. حتی کتابهای تاریخی مربوطه رو هم پیدا نکردم و البته تا به حال توجهی به این موضوع نداشتم.
خوب واقعیتش ادبیات نوشتاری در ایران خیلی رایج نیست و من خودم به عنوان کُرد هیچ سررشته خاصی از ادبیات ندارم. البته الان کردستان عراق بعد از مدتها به عنوان جایی هست که زبان کُردی رو به عنوان زبان رسمی داره و کم‌کم ادبیات مختص به خودش رو ایجاد کرده و بروز داده.
معمولا در گذر زمان، تفاوت در ادبیات به تفاوت در تجربه‌های تاریخی هم برمیگرده و کُردها این تفاوت در تجربه تاریخی نسبت به کشورهایی که در اون بودن رو ندارن به شکلی خاص. به نظرم نمیاد که مثلا یک کُرد در ایران بخواد ادبیاتی متفاوت از ادبیات رایج تولید کنه و اگر قرار باشه که صرفا از لحاظ زبان خودش رو محدود کنه، ضربه‌ای به شانس خودش برای جذب مخاطب زده.
پس درواقع تنها تفاوتی که ادبیات زبان کُردی با ادبیات زبان فارسی (احتمالاً فقط منظورم ادبیات داستانیه) داره، در نوشتار و قواعد دستوریه و نه تجربیات. درست میگم؟
من بیشتر به دنبال تفاوت در حس و نگاه هستم. چون به عنوان مثال چند سال پیش که داستانی از ادبیات آفریقایی رو میخوندم با حس و حال جدیدی مواجه شدم که واقعاً نظیرشو در خواندن سایر داستانها نچشیده بودم. به نظرم اومد ممکنه این حس و حال در تجربه قومیتهای مختلف در یک کشور هم وجود داشته باشه.
