تو این روزهایی که به دلیل عدم آینده‌نگری من، مردم و دولت باید قطع برق رو تحمل کنیم، اولویت رو باید به کجا اختصاص داد؟ و چرا؟
0 رأی‌دهنده
درد دل: اولویت! برنامه ریزی! مگه داریم؟ مگه میخوایم؟
درددلتون به جاست، در عین حال حدس می‌زنم قسمت اصلی ماجرا، نداشتن زیرساخت مناسب برای قطع برنامه‌ریزی شده‌ی برق هست. یعنی اداره‌ی برق نمی‌تونه برق یه منطقه رو بدون قطع برق کسب و کارهای اون منطقه قطع کنه. مثلا در منطقه‌ای که بیمارستان‌خیز هست، کل برق منطقه قطع نمیشه، حتی برق منازل. فقط به دلیل اینکه چندین بیمارستان در اون منطقه وجود داره که صددرصد جز اولویت‌های یه شهر هست.
یه سوال هم برام پیش اومده که @mohifalahi می‌تونه راهنماییم کنه: در چنین موقعیتی ایا میشه از پنل‌های خورشیدی برای تامین برق و یا فروش برق به مناطق استفاده کرد؟ اداره‌ی برق و یا سایر کسب و کارها چقدر در حال استفاده از چنین امکانی هستن؟
با اینکه وزن گزینه تولیدکننده‌ها بالاست، و به اون رأی دادم، ولی ممکنه بعضی ادارات دولتی هم کارهای حیاتی داشته باشند، داریم ازین ادارات؟
تا اونجا که من میدونم تولید برق از طریق پنل های خورشیدی هزینه ی زیادی داره چون ماده ای که در تولید این پنل ها بکار میره سیلیکون هست که گرونه.
البته فرصت نکردم تحقیق کنم که آیا ماده ی جایگزین با هزینه ی کمتر مورد استفاده قرار گرفته یا نه.
در مورد نیروگاه های تولید پراکنده متصل به شبکه برق (خورشیدی، بادی و …) سازوکاری به نام ضدجزیره‌ای شدن یا Anti-islanding وجود داره که وقتی برق شبکه قطع میشه، نیروگاه هم اتوماتیک باید از مدار شبکه خارج بشه. یکی از دلایل اش هم مسائل حفاظتی شبکه هست که اگر پرسنلی در حال تعمیرات روی تجهیزات شبکه هستند با خطر جانی مواجه نباشند. ضمن اینکه در حین جزیره ای شدن اگر فرکانس شبکه کنترل نشه منجر به بروز فرکانس ها و ولتاژهای غیر استاندارد در شبکه میشه که می تونه به تجهیزات آسیب برسونه.
البته این قانون برای Micro-grid ها صدق نمی کنه چرا که هدف وجود میکروگریدها اینه که در زمان قطعی برق، بار رو از شبکه سراسری قطع کنند و خودشون به تامین توان بپردازند.
در یک حالت دیگه که سیستم 1) مستقل از شبکه یا 2) هیبرید (Net-metering) [یعنی هم نیاز محلی رو تامین می کنه و هم با شبکه تبادل انرژی داره] باشه، در زمان قطع برق شبکه، سیستم به تولید خودش و تامین نیاز مصرف کننده محلی ادامه میده.
البته تعرفه های پائین کنونی برق شبکه سراسری در ایران افراد رو ترغیب نمی کنه که برق محلی خودشون رو تامین کنند و اگر به سمت نیروگاه های تجدیدپذیر خورشیدی و بادی برند بیشتر گزینه متصل به شبکه رو به دلیل وجود قرارداد خرید تضمینی برق انتخاب می کنند.
در حالت متصل به شبکه، سیستم های فتوولتائیک در ایران زمان بازگشت سرمایه بین 3.5 تا 4 سال دارند و تا 20 سال براشون قرارداد تضمینی وجود داره.
وقتی کار به قطعی برق می رسه عملا تر و خشک با هم می سوزند و جاهایی که داشتن برق براشون خیلی مهمه باید خودشون سیستم های پشتیبان مثل سیستم خورشیدی، دیزل ژنراتور، UPS یا … داشته باشند که البته هم دارند، مثل بیمارستان ها.
اما به نظر من اولویت مدیریت تولید و توزیع برق باید تعرفه گذاری دینامیک مصرف برق و واقعی تر شدن قیمت ها باشه. البته همین الان هم ما تعرفه های متفاوتی بر حسب کاربری و میزان مصرف داریم. اما تعرفه های ساعتیِ واقعی تر می تونه افسار مصرف کننده ها رو بهتر بکشه! 