یادمه تازه رفته بودم دبیرستان و نمیدونم چی شده بود که یه دفعه ای فاز موسیقی و آهنگ گوش دادن گرفته بودم. یه ضبط صوت سونی داشتیم که یادمه از قشم خریده بودیمش و اون سال به مثل بقیه وسایل خونمون به عنوان آخرین استفاده کننده رسیده بود به من 
این ضبط صوت شروعی بود بر نوار ضبط کردنهای من. مشکی بود با دو تا جای کاست که یکیش برای ضبط کردن بود. پس از اون بود که به خودم جسارت بیشتری دادم و از ارثیه خانوادگی مون چیزهای بیشتری رو طلب کردم. واکمنِ عزیز جزو این ارثیه بود که مشابه بقیه اموال(مثلاً زیرشلواری) به منِ بچه آخر بعد از اینکه سایرین کلی ازش استفاده کرده بودن، رسیده بود. مدلش رو دقیق یادم نیست، ولی یه واکمن طوسی رنگ بود که حتی هدست هم نداشت و مجبور شده بودم باندهای ضبط صوت عزیزم رو باز کنم و با کلی سیم پیچ بازی بچسبونم بهش. (نمی دونم چه کرمی بود آخه! مگه همون ضبط صوت چی کم گذاشته بود برام، منکه روم نمیشد با واکمن برم تو خیابونا! شاید کمی زیادی خجالتی بودم)
میتونم با شجاعت تمام بگم که، اولین نوار کاستی که با واکمن خاکستریه گوش میدادم، نوار جواد یساری بود. بعد از اون کمی سعی کردم سلیقه موسیقیاییم رو رشد بدم و رفتم سراغ نوارهای سیاوش (هم سیاوش صحنه و هم قمیشی) و البته آهنگهای کوروش یغمایی پدرم.
- بی تو موندن لحظه ی جبر منه
صبر ایوب زمان صبر منه
خونه بی تو خونه نیست قبر منه
بیا تا اون روزهای خوبم بیاد
- به نظرتون چرا سونی نتونست واکمن رو به آیپد تبدیل کنه؟
من با سیاوش قمیشی شروع کردم. البته بیشتر مثل لالایی عمل میکرد و وسط آهنگ معمولا خوابم میبرد. مثل کارتونهای دنباله‌دار قدیم، تا مدتها آخر آلبومهای سیاوش رو هم نمیدونستم 
