اگر روزی بفهمی هر چیزی که براساس اون تصمیم می‌گرفتی و به دیگران توصیه میکردی، غلط بوده، چه کار میکنی؟
خیلیها براساس عقایدی به دیگران در مواقع حساس توصیه های خیلی قاطعی میکنن. اگر شما اینکار رو انجام بدین، بعد بفهمین که طرز فکرتون غلط بوده و باعث نابودی زندگی چندین نفر شده، چه کار میکنین؟ چه حسی بهتون دست میده؟
جواب های قاطع دادن اشتباهه هر چند هر روز به آن دچار میشیم. ولی خب لزوما جواب های درست فکر شده همش غلط نمیشه یه رگه هایی از حقیقت توش هست. من در این مواقع خودم را با حقیقت تطبیق میدم . همون طور که از اول هم حقیقت واحده و راه های رسیدن بهش زیاده
البته من منظورم این بود که فرد این کار رو انجام داده و بعد الان در موقعیت موردنظر قرار گرفته. از اول اگر که این اتفاق نیوفته، خوب مسئله حل شده.
کمی در این مورد توضیح میدین؟ از کجا میدونین حقیقت چی هست؟ واحده یعنی چی؟ خود همین یه نظر قاطع هست که ممکنه درست نباشه 
من کم پیش میاد این کار رو انجام بدم ولی احساس بسیار بدی بهم دس خواهد داد. به نوعی این احساس که بخشی از دلیل شکست یک نفر بودم و شاید سعی کنم در حد امکان کمک کنم برای جبران نتیجه یا کاهش آسیب.
هیچی ، کار خاصی نمی کنم سریع اعتقادات و آپدیت می کنم.
ببینید ما الان می دونیم چیزی درسته باید طبق همون عمل کنیم ، اگر شخصی بیاد با حرف من بره جلو خب معلومه مشکل اون شخصه ، اون باید حرف من و به عنوان مشورت قبول کنه و بعد خودش تصمیم بگیره ، من کاره ای نیستم
من نمیدونم حقیقت چی هست دقیقا . ولی بشر این همه راه و قانون داره تو طبیعت کشف میکنه که به حقیقت برسه و این قوانین و قراردادهای انسانی ممکنه خطا کنه مگرنه قوانین حقیقی طبیعت همونه. منم راه های گوناگون رو امتحان میکنم. اگر نظری با تفکر درست و توجه به حقیقت مطلب باشه رگه هایی از درست بودن رو داره اگر چه بعدا ممکنه یه نظر بیاد تکمیلش کنه
من خودم همیشه فکر می کنم که در بهترین حالت، احتمال اینکه اون چیزی که فکر می کنم درست باشه، ۵۰/ درصد هست. واسه همین زیاد به کسی توصیه نمی کنم که یه کاری رو انجام بده، ولی اگر مشورت خواست، نظرم رو با احتمال نیمه درست بودن بهش می گم.
در مورد ترس از نابودی طرف مقابل هم، من اینطور فکر می کنم که هر کس در نابودی خودش پر رنگ ترین نقش رو ایفا می کنه و دنبال مقصر گشتن برای نابودی خود و دیگران، راه به جایی نمیبره.
زیادی محتاطانه نیست 
@h_fatemi ما نظرمون رو میگیم ولی این فرد هست که تصمیم نهایی رو میگیره ؛منتها ما باید از قید های به عقیده من ،به گمان من و… استفاده کنیم و نظرمون تحمیلی نباشه
حرف من هم، دقیقن همینه، که این خود شخصه که تصمیم می گیره. فکر می کنم هر کس تا به یقین نرسه تصمیمی نمی گیره. حالا کسانی هستند که منتظر تصمیم بقیه هستن، برای همین نظر من اینه که خودش انتخاب کرده باشه.
به نظرم یه نکته مهم اینه که همیشه نمیتونیم با شک پیش بریم. زندگی گاهی وقتها به اطمینان و حتی اعتماد نیاز داره. تصور کنین که همیشه به همه چیز مشکوک باشین، اون موقع انتخابی در زندگی اتفاق نمیوفته. همین رو اگر که در نظر بگیریم، شما به طور فردی در مواردی اونقدر اطمینان دارین که ناخودآگاه به دیگران هم این رو منتقل میکنین.