چی میشه اگر همه ی کلاس های درس مجهز به دوربین بشه؟ چه تغییراتی در معلم، دانش آموز، کیفیت کار و در نهایت آموزش و پرورش ایجاد می شود؟
چه مزایا و معایبی خواهد داشت؟
شما به عنوان معلم، چقدر از این امر استقبال می کنید؟
آیا مدارسی هستند که این امکان را تجربه کرده اند؟
دنبالهی موضوع چه تجربههایی از شکست در تدریس دارین؟:
من اعتقاد دارم با فضاسازی درست میشه آدمارو تشویق به رعایت نکاتی (که خودمون میخوایم) کرد.
روشهای کنترلی رو دوست ندارم. چون در مواردی هزینهبر هستن و در مواردی هم فرد کنترلکننده رو مستهلک میکنن, خسته میکنن.
فکر نمیکنم هدف ما از نصب دوربین در کلاس چیزی بجز وادار کردن دانشآموزان و معلمها به رعایت ضوابط باشه و در پارهای از موارد هم به “مچگیری” تغییر کاربری میده.
بجای این همه هزینه میشه با روشهای خلاقانه دانشآموزا و دانشجوها رو جوری تشویق کرد که اون کارها رو نه از روی جبر که دلی انجام بدن.
چرا باید دوربین باشه
بودن دوربین یعنی به بچه ها و معلم اعتمادی نیست و ممکنه اشتباه کنن
نیازی به دوربین نیست آموزش و نحوه تعامل باید تغییر کنه با وجود دوربین رفتارها ممکنه به سمت تصنعی شدن و نوعی مچ گیری پیش بره
من تا الان تقریبا 6 جلسه از تدریس هامو ضبط کردم. البته برای تحلیل واکنش دانش آموزان.
ضبط فیلم در زمان های مختلف و دانش آموزان مختلف خیلی به تحلیل رفتار دانش آموز کمک می کنه: مثلا نگاه می کنی میبینی تو آبان ماه دانش آموز در مقابل این عمل، عکس العملش این بوده، یک ماه بعد تغییر کرده، خیلی جالبه.
خودم رو هم که نگاه می کردم، برام خیلی جالب بود: ء مثلا این دانش آموز این کار و انجام داده و من هیچ توجهی نکردم یا وای چقدر این عکس العملم چقدر زشته. یا اینجا چقدر خنده داره. تو کلاس خیلی چیزها از دستمون در میره که فکر می کنم حداقل برای یک مدت بهتره این کارو انجام بدیم
با این تفاسیر خودم تصمیم گرفتم یک ماه تو کلاسم دوربین باشه! علاوه بر اینها ناخودآگاه این تصمیم منو به این فکر برد که خیلی باید دقیق تر عمل کنم. این تاثیر ناخودآگاه دوربینه
رو همین حساب فکر کردم اگر همه ی کلاس ها دوربین داشته باشند احتمالا انقلابی در آموزش اتفاق میفته
من اینطوری میپرسم که چه جاهایی دوربین نصب شده و چرا؟ اینکه تو خیابون ها دوربین داریم، فقط برای مچ گیریه؟
برای اینکه رفتار خلاف قانون رو کنترل کنن تو خیابون دوربین می ذارن البته قضیه خیابان اونم تازه در موارد خاص مثلا سر پیچ ها و چهارراه ها با محل درس که باید جمع صمیمی و بدون استرسی داشته باشند فرق داره چون بالاخره بچه ها باید یاد بگیرن و داشتن اشتباه و مرتفع کردن اونها جزء مسیر یادگیری هست در مورد بچه ها باید کم کم رفتارشون رو شناخت و در پی حل اون براومد. در مورد خود آموزگار هم میتونه از قبل تمرین کنه و البته حتما هم هر روز در چهارچوب آموزش خاصی نباشه و از روش های مختلف بهره گیری کنه تا تاثیرات کارش بهتر شه
فکر نمی کنی حتی پخش این فیلم برای خود بچه ها می تونه در همین راستا مفید باشه؟
باعث بشه خودشون رو بهتر بشناسن
من اطلاعات زیادی ندارم ولی نظر شخصی م اینه که این کار در مورد بچه ها شاید نتونه به هدف اصلی که رشد و یادگیری باشه منجر بشه چون معمولا اشتباه بچه ها رو بهشون بگی باعث سرخوردگی و یا گارد گرفتن میشه و سعی در پنهان کاری و حفظ اجباری ظواهر . فرض کنیم که مثلا در ماه قبلی دانش آموز A دانش آموز کم توجهی بوده علل مختلفی میتونه داشته باشه مثلا کم خوابی یا وضعیت خانوادگی و یا فردی به دور از آرامش که بچه رو مضطرب و حواس پرت میکنه . برای خود آموزگار اگر طاقت فرسا نباشه و با حوصله بتونه به تحلیل رفتار بچه ها و در نتیجه تغییر انتظارات بپردازه شاید بتونه گزینه خوبی باشه ولی با دوربین مخالفم . خود ما بزرگسالها اگر بدونیم در کلاس یا سالنی کنترل میشیم هر چند به خاطر اصلاحات مثبت باشه ،این کار باعث میشه نتونیم تمام تمرکزمون رو ،روی مطلب بذاریم
استفاده از دوربین چندتا خوبی کوداره نظیر اینکه میشه فیلمای ظبط شده رو بعدا" مشاهده کرد و نقایص تدریس رو برطرف نمود و از طرف دیگه برای فراگیران نشستن در حضور دوربین اندکی عادی میشه تا زمانی که کارهایی مثل درس پژوهی انجام میشه رفتار فراگیران تصنعی نباشه. ولی در هر صورت قرار گرفتن هر عامل خارجی بین معلم و فراگیر در حین تدریس تاثیر منفی خودش رو میذاره. در این صورت معلم و فراگیر بصورت کاملا" ناخودآگاه رفتارشون رو تغییر خواهند داد و رفتارها کاملا" تصنعی خواهد شد. از طرف دیگه بودن دوربین یعنی نظارت و کنترل که علاوه بر تغییر رفتار باعث بازخورد منفی فراگیران میشه.