مثلا فرض کنیم یکی به شما گفت که فلانی خواهش میکنم به فلان خواسته من گوش کن و وقتی شما گوش دادید و عمل کردید. و متقابلا همین خواسته رو از او داشتید و او به بهانه هایی از خواسته شما سر باز زد در حالی که میتونه اون خواسته رو برآورده کنه چه واکنشی نشون میدید؟ آیا این کار درسته و او حق داره اون کار رو انجام نده یا نه حقی است متقابل که باید جبران شه ؟
4 پسندیده
این جور وقتا دو تا مورد هست که حواسم بهش هست:
- تو هر تعاملی دو طرف ماجرا هستن، نه یه طرف.
- من ۱۰۰٪ در یه رابطه مسئولم.
اولی بهم میگه که اگه فلانی درخواستی کرد و من اجابت کردم، معناش شاید اینه که اون طرف درخواست‌دهنده‌ی قوی ای هست!
دومی بهم میگه که اگه از کسی درخواستی کردم و قبول نکرد، من مسئولم و باید تو ارائه ی درخواست هام بیشتر دقت کنم!
اگه روزی بخوام به کسی لطفی کنم که در ازاش بازگشتی انتظار دارم، دو جور ممکنه پیش برم:
-
موقعی که دارم لطف میکنم شفاف مطرح میکنم، این کار رو میکنم و در آینده انتظار دارم جایی تلافی کنی.
-
یا اگه اون روز مطرح نکردم، روزی که درخواستی داشتم، در ارائه ی درخواست عنوان میکنم: فلانی یادته فلان جا کمکت کردم، الان کاری دارم و نیاز دارم تلافی کنی. لطفا فلان کار رو برام انجام بده.
4 پسندیده
درست ولی در درخواست های فردی چی؟ مثلا فرض کنید من از x پرسیدم که چه تحصیلاتی داری و کجا کار میکنی ؟ او هم جواب بده . ولی او هم از من متقابلا همین رو خواهد پرسید و من اگر به بهانه ای سر باز بزنم و نگم اشتباهی انجام داده ام ؟
چون من نوعی که اجازه دادم به خودم از او همین سوال رو بپرسم باید بتونم همین سوال رو در رابطه با خودم جواب بدم .
1 پسندیده
موافق نیستم. پشت هر کاری که میکنیم، معمولا به رضایت رسوندن یکی از خواسته‌ها یا نیازهای درونی خودمون قرار داره و نیاز افراد مختلف متفاوته، پس دلیلی نداره اگه من برای ارضای نیاز یک خودم کاری رو میکنم، دیگری هم همون کار رو بکنه. چون اون چنین نیازی رو حس نمیکنه.
مثلا وقتی منِ نوعی به کسی جواب میدم، برای رضایت خاطر خودم هست، شاید دارم نیاز خودم برای «احساس خوب بودن» رو ارضا میکنم.
حالا اگه شما همین نیاز رو نداشته باشی، دیگه لزومی نمیبینی به من جواب بدی. اینجا ترتیب و اولویت ارزش‌ها خیلی تعیین کننده س. و افراد مختلف ارزش‌ها و نیازهای مختلفی دارن.
3 پسندیده
عجیبه 
مگر هر عمل خوبی عکس العمل خوبی نمیخواد بحث انتظار داشتن نیست چون ما داریم حس خوب بودن رو در خودمون ارضا میکنیم. من این دیدگاه رو قبول ندارم . بخصوص اگر خواسته متقابل باشه کار انسانی و اخلاقی اینه در مورد خودمون هم اجرا بشه . البته تعریف من در درخواست و ارتباط متقابله . وقتی به عنوان مثال یکی از من درخواست کرد مثلا درباره خودم توضیح بدم بخصوص اگر جو صمیمی بود اخلاقی هست خودش هم در صورت سوال پاسخ بده . تعریف اخلاق دقیقا همینه . این کار در صورتی به فرد آزادی میده که خودش هم این سوال رو نپرسه و اگر پرسیدن هم جواب نده . ولی وقتی تعامل شکل گرفت بحث حقوقی و اخلاقی پیش میاد . روزانه ممکنه افرادی از ما سوال بپرسن و رنجی پیش نمیاد اگر جواب ندیم یا مثال دیگه بگم . مثلا زن و شوهری رو در نظر بگیرید که مرد به زنش میگه تو حق نداری در رابطه دوستان من به کسی چیزی بگی و زن هم قبول میکنه . ولی زن اگر همین درخواست رو از شوهرش کنه مرد بگه نه من نمیتونم . من هم چون تعاملی شکل گرفت میگم مگر نه به خودی خود هر کس آزاده
اگر من شروع کننده یک رابطه باشم و جواب نگیرم حرفتون درسته ولی وقتی دیگری شروع کرد یعنی قبول کرده ارتباط رو پس رنجی در کار نیست
باهاتون موافقم و به نظرم هر عمل خوبی، عکس العمل خوبی میخواد. تعریفم از عمل و عکس العمل کمی با شما متفاوته:
عمل خوب: من از شما میخوام خودتون رو معرفی کنین.
عکس العمل خوب: شما خودتون رو معرفی میکنین.
کنش بعدی، یعنی اینکه حالا شما از من بخواین خودم رو معرفی کنم، اتفاقی جدید هست با شرایط جدید (یه عمل و عکس العمل دیگه). و زیاد هم عجیب نیست که این دو اتفاق، نتایج متفاوتی میده. چون شرایط جدید شده.
مثلا یکی از اتفاقا که تو عمل قبلی حاضر نبوده، انتظار خاص پاسخ هست؛ این انتظار درونی که چون من بهت پاسخ دادم، حالا تو هم باید پاسخ بدی. افرادی که ازادی عمل دوست دارن معمولا به چنین انتظارایی «نه» میگن.
1 پسندیده