موسی علیه السلام ، درویشی را دید از برهنگی به ریگ اندر شده. گفت:ای موسی! دعا کن تا خدا عزوجل مرا کفافی دهد که از بی طاقتی به جان آمدم. موسی دعا کرد و برفت. پس از چند روز که از مناجات باز آمد، مرد را دید گرفتار و خلقی انبوه برو گرد آمده. گفت:این چه حالت است؟ گفتند:خمر خورده و عربده کرده و کسی را کشته. اکنون به قصاص فرموده اند.
«وَلَوْ بَسَطَ اللّه ُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوَ فِی الاَْرْضِ؛ اگر خداوند درِ هر نوع روزی را بر بندگانش می گشود، در زمین ستم پیشه می کردند». (شورا:27) موسی علیه السلام ، به حکمت جهان آفرین اقرار کرد و از تجاسر خویش استغفار
حضرت موسی علیه السلام یکی از پیامبران اولوالعزم ما هستند و احترام زیادی برایشان قائل هستیم ولی مثل اینکه ایشان هر وقت از حضرت خضر دور بودن تمام حرکات و سکناتشون توام با سوتی بوده
یکی از افتخارات ما اینست که بزرگانمان همچون حضرات سعدی و مولانا با حکایات پندآموز و البته شیرین سعی در بسط و گسترش فرهنگ غنی دینیمان نموده اند تا در طول تاریخ نیازی به تمسک به فرهنگهای دیگر نداشته باشیم.
واقعیتش اینه که ما دعا را خوب نشناختیم دعا آدابی دارد .
حضرت مولانا در غزل زیر:
ای دل چه اندیشیده‌ای در عذر آن تقصیرها
زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا
زان سوی او چندان کرم زین سو خلاف و بیش و کم
زان سوی او چندان نعم زین سوی تو چندین خطا
زین سوی تو چندین حسد چندین خیال و ظن بد
زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا
چندین چشش از بهر چه تا جان تلخت خوش شود
چندین کشش از بهر چه تا دررسی در اولیا
از بد پشیمان می‌شوی الله گویان می‌شوی
آن دم تو را او می‌کشد تا وارهاند مر تو را
از جرم ترسان می‌شوی وز چاره پرسان می‌شوی
آن لحظه ترساننده را با خود نمی‌بینی چرا
گر چشم تو بربست او چون مهره‌ای در دست او
گاهی بغلطاند چنین گاهی ببازد در هوا
گاهی نهد در طبع تو سودای سیم و زر و زن
گاهی نهد در جان تو نور خیال مصطفی
این سو کشان سوی خوشان وان سو کشان با ناخوشان
یا بگذرد یا بشکند کشتی در این گرداب‌ها
چندان دعا کن در نهان چندان بنال اندر شبان
کز گنبد هفت آسمان در گوش تو آید صدا
بانک شعیب و ناله‌اش وان اشک همچون ژاله‌اش
چون شد ز حد از آسمان آمد سحرگاهش ندا
گر مجرمی بخشیدمت وز جرم آمرزیدمت
فردوس خواهی دادمت خامش رها کن این دعا
گفتا نه این خواهم نه آن دیدار حق خواهم عیان
گر هفت بحر آتش شود من درروم بهر لقا
گر رانده آن منظرم بستست از او چشم ترم
من در جحیم اولیترم جنت نشاید مر مرا
جنت مرا بی‌روی او هم دوزخست و هم عدو
من سوختم زین رنگ و بو کو فر انوار بقا
گفتند باری کم گری تا کم نگردد مبصری
که چشم نابینا شود چون بگذرد از حد بکا
گفت ار دو چشمم عاقبت خواهند دیدن آن صفت
هر جزو من چشمی شود کی غم خورم من از عمی
ور عاقبت این چشم من محروم خواهد ماندن
تا کور گردد آن بصر کو نیست لایق دوست را
اندر جهان هر آدمی باشد فدای یار خود
یار یکی انبان خون یار یکی شمس ضیا
چون هر کسی درخورد خود یاری گزید از نیک و بد
ما را دریغ آید که خود فانی کنیم از بهر لا
روزی یکی همراه شد با بایزید اندر رهی
پس بایزیدش گفت چه پیشه گزیدی ای دغا
گفتا که من خربنده‌ام پس بایزیدش گفت رو
یا رب خرش را مرگ ده تا او شود بنده خدا
به چند نمونه از این آداب و شرایط پرداخته.
امروزه در مباحثی که به تحول روحی میپردازند اهمیت زیادی برای این مقوله قائل میشوند.
قطعا چیزی که خدا واسه ما میخواد بهترین چیزه و هر چیزی که تو این دنیا میخوایم و گاهی بهش میرسیم و یا نمی‌رسیم یه دلیلی داره.
شاید در اون صورت دیگه برای رسیدن به خواسته‌هامون تمام تلاشمونو نمی‌کردیم فقط میشستیم دعا می‌کردیم و اجابت میشد🤷♀️
بنظرم این که یکم دنیامون غیرقابل پیش‌بینی باشه قشنگ‌تره و فکر می‌کنم اینجوری لذت داشتن چیزی که میخوایم بیشتر میشه، چون در عین اینکه نمیدونیم بهش میرسیم یا نه ولی باز براش تلاش می‌کنیم و امید داریم .…
