دوره، دورۀ ادا اومدنه. اینستاگرام و تریپ‌برداشتن و اینا. من خودم خیلی رک و افتاده‌ام [تُف تو ریا :)] و معمولاً خیلی مرام می‌گذارم به روی مردم نمی‌آرم به روی خانم‌ها که اصلاً. حالا شاید رفقا رو یکم دست بندازم، ولی خب با غریب که نمی‌شه این‌طور کرد. کلاً هم آدم لیبرال‌مسلکی‌ام و میدونم که هرکی با یه‌چیزی خوشه و بهش احترام می‌کذارم. ولی خب خیلی وقت‌ها اینکه طرف از هر دو کلمه سه‌تاش رو انگلیسی بلغور می‌کنه، یا مثلاً نعره‌های گوش‌خراش ایتالیایی رو شاهکار می‌خونه [میدونم که هیچ زیبایی‌شناسی‌ایه نداره] واقعاً غیرقابل تحمل می‌شه. فکر نمی‌کنم غیر از صبر و تحمل راه حلی داشته باشه. شما راه حلی دارید؟
البته این رو هم بگم که من خودم اون‌قدر از طرف خانواده خورده تو ذهنم که دیگه ادا نمی‌آم وگرنه خودم هم شاید مثل اینا بودم.
موقعی که این موضوع رو نوشتم، می‌دونستم که بازخورد خوبی نداره. ولی شما این احتمال رو بده که من برای کلماتی که معادل ندارن، یعنی معادل خوبی ندارن بحثی ندارم، بحث چیز دیگه‌ست. رواداری هم بحث جداییه. منظور من تأدیب اجتماعیه، فکر می‌کنم لازمه، ولی رنجش خاطرش رو هم باید به جون خرید. این سعی در متفاوت بودن ریشه روان‌شناختی داره.
من خودم استراتژیم سکوته! به چند دلیل که یکیش اینه که میبینم ادا و اطوار، جز غیرمهم‌ترین آزارهایی هست که از طرف مقابلم بهم میرسه و سکوت و گذاشتن فرض بر اینکه این حرفا خیلی هم ادا نیست موقعیت رو میگذرونم. دلیل دیگه‌ش هم کمبود مهارتم در تیکه انداختن هست!
بعضی دوستان، رو میشناسم که مهارت خیلی بالایی در ارائه‌ی تیکه‌های مناسب در زمان مناسب دارن! و میدونم این جور وقتا «یه عبارت مناسب» میتونه فرد مقابل رو هم از ادا و اطوار دربیاره! مثلا بسته به موقعیت، تیکه‌هایی میندازه که حتی به خنده‌ی فرد ادا-در-آورنده منجر بشه و … .
به روی خانم‌ها که اصلاً. حالا شاید رفقا رو یکم دست بندازم، ولی خب با غریب که نمی‌شه این‌طور کرد. کلاً هم آدم لیبرال‌مسلکی‌ام و میدونم که هرکی با یه‌چیزی خوشه و بهش احترام می‌کذارم. ولی خب خیلی وقت‌ها اینکه طرف از هر دو کلمه سه‌تاش رو انگلیسی بلغور می‌کنه، یا مثلاً نعره‌های گوش‌خراش ایتالیایی رو شاهکار می‌خونه [میدونم که هیچ زیبایی‌شناسی‌ایه نداره] واقعاً غیرقابل تحمل می‌شه. فکر نمی‌کنم غیر از صبر و تحمل راه حلی داشته باشه. شما راه حلی دارید؟
