این روزها شکایتهای زیادی از اعتیاد به فضای مجازی می‌شنویم. از اینکه وقت انسان در این فضا تلف میشه و از دنیای حقیقی دور میشه. من فکر میکنم وقت اون رسیده که درک کنیم فضای مجازی دیگه یه سرگرمی نیست! بلکه جزئی جدایی‌ناپذیر از زندگیه. اعتیاد به این فضا معنی خاصی نداره، در این فضا تقریبا هر کاری که در دنیای حقیقی قابل انجامه، به نحوی وجود داره: ارتباط با دیگران، کار و فعالیت موثر، سرگرمی، خرید و …
ذهنیتی که به دنیای مجازی هنوز به شکل سرگرمی نگاه میکنه و اون رو راهی برای گریز از مشکلات دنیای واقعی می‌بینه و نه راهی برای غلبه بر محدودیتها و مسیری برای بهبود، منجر به شماتت خودمون و دیگران میشه. این ذهنیت، به طور عمد با بزرگنمایی تفاوتهای دنیای مجازی با دنیای حقیقی و وزن مثبت بیش از حد دادن به اونها، فراموش کردن معضلات عظیمی که در دنیای بدون ارتباطات مجازی وجود داشته، و استفاده از انگیزش حس تمایل به شماتت خود یا دیگران، سعی میکنه که دنیای مجازی رو به شکل یک معضل نشون بده و نه یک فرصت.
چه بخوایم و چه نخوایم، حضور ما و دیگران در این مسیر هر روز افزایش پیدا میکنه، به دلیلی بسیار ساده: قدرت، سادگی، آزادی عمل بیشتر و البته جذابیتهای بسیار زیادتر. به نظرتون بهتر نیست از نوستالوژی روزگار گذشته دست برداریم و به این فکر کنیم چطور میتونیم این دنیای پر از فرصت رو به جایی بهتر برای خودمون و بقیه تبدیل کنیم؟
چطور میشه به انسانها بفهمونیم که نوستالوژی دنیای بدون ارتباط مجازی درست نیست؟ شما چقدر به این نوستالوژی دچار هستین؟ چطور میشه احساس درست رو به آدمها منتقل کرد تا از این مسیر شماتت خودشون و دیگران دست بردارن؟
