بذله گویی در هر کاری نیازه، چه معلم باشی، چه مدیر، چه فروشنده، چه نویسنده، در سخنرانی، در کلاس درس، در گفتگو با یه راننده.
خودتون دوست دارین با یه آدم بذله گو همسفره بشین یا یه آدم تماما جدی/بدون بذله؟!
چطوری یاد بگیریمش؟ چه تمرین‌هایی برای بذله گو شدن بلدین؟
من دیدن استندآپ کمدی‌های مختلف رو پیشنهاد می‌کنم
هم دایره لغات بیشتری پیدا می‌کنیم
هم تیکه‌های جدید
برنامه‌های طنز تلویزیون هم بد نیستن
من خودم یه دفترچه یادداشت توی گوشیم دارم که تیکه‌های جدیدی رو که به نظرم جالب میان توش می‌نویسم
آخرین یادداشتم تیکه‌ای بود که همکارم به یه بنده خدایی انداخت:
_
پشت معدش خرابه‌س هرچی میخوره میره اون پشت!
(اشاره به پرخوری😀)
_
افزایش دامنه لغات فارسی /خوندن متون ادبی طنز/ توجه به وقایع روز مره و جزئیات اون و ارتباطش با طنز از طریق شباهت و اشاره و…/ تکنیک های ایجاد طنز مثل جابه جایی وقایع و اغراق
یه روش خیلی مهم تو طنز پردازی جابه جایی وقایع ،نقش ها و کلمات در جای خود هست. چند تا مثال برام تداعی شد ؛ مثلا ؛ در قسمتی از رئالیتی جوکر سیروس میمنت داشت نقش عمه رو بازی میکرد و بازیگران دیگه نقش بچه های خردسال. این جابجایی در نقش بود. موارد دیگه هم هست مثلا جا به جا شدن کلمات در داستان ناشنوا و بیمار مولوی که طنز ایجاد کرده. یا مثلا اشتباه ادا کردن عمدی کلمات در بعضی از سریال های طنز یا استفاده از معنای دوم و دور از ذهن اون کلمه میتونه ایجاد طنز کنه . مورد بعدی که به ذهنم میرسه ربط دادن یک واقعه به یک شعر یا جمله معروف،یا داستان و واقعه معروف که شاید زیاد هم مرتبط با اون مورد مربوطه نباشه.
کنار هم قرار دادن عناصر نامطلوب با عناصر مطلوب به صورتی که مخاطب رو شگفت زده کنه مثل شعرهای خنده داری که تو بچگی میخوندیم .
مثلا آدم بزرگها در دنیای بچه ها نباید بترسن یا سر بخورن یا نامرتب باشن بنابراین عکس این عناصر معمولا بچه ها رو به خنده و تعجب وامیداره.