برای کسی که در سنینِ میان‌سالی (حدودِ شصت سال)، سرپا و هشیاره؛ ولی خانواده‌ای نداره که باهاش زندگی کنه و در حال حاضر به علتِ افسردگی و دیابت نیاز به مراقبت داره راهکاری می‌شناسید؟
اغلبِ «خانه‌های سالمندان» فضای دل‌آزاری دارن؛ و انگار اساساً برای تنهایانی که از سلامتِ نسبی برخوردارند طراحی نشده‌اند. ساکنان‌شون بیشتر سالمندانی با سن‌های بسیار بالا، هوشیاریِ بسیار کم و بیمار اند. خدماتی که بهشون ارائه میشه هم برای پاسخ دادن به نیازهای پایینیِ هرمه (خوراک و بهداشت و حداقلی از سرگرمی).
جایی رو می‌شناسید که بشه از مشورت‌شون استفاده کرد؟ یا گروهی که بشه عضوش شد؟ و یا خدماتی که بشه ازش بهره گرفت؟
6 پسندیده
برای مراقبت و نگهداری از فرد، شرکت‌های خدمات پرستاری و یا پرستارهای خصوصی می‌تونن مناسب باشن. من همین طوری جستجو کردم به کاراباما رسیدم فکر کنم برای شروع پرس و جو و مشورت گرفتن بد نباشه:
برای پرستار خصوصی هم میشه شرایط رو مشخص کرد و در سایت دیواار اگهی داد.
ولی خب برای رفع شرایط افسردگی، بهتر از یک مراقب، اینه که چنین فردی رو به عضویت از گروهی که بهش حس تعلق کنه دربیاریم. مثلا گروهی از هم‌سن و سال‌ها که جایی جمع میشن. اکثر افراد مسن یه پاتوق مشخصی تو شهرها دارن، مثلا تو زنجان سبزه‌میدون هر روز بعد از ظهر پر از پیرمردهای ۶۰-۸۰ سال هست و تو شیراز جمعه صبح تا ظهر باباکوهی جمع میشن. تو شهرتون پرس و جو کنین حتما اکیپی از افراد هم سن و سال با علایق مشترک پیدا میکنین.
4 پسندیده
اگه طرف مرد هست بهترین کار اینه که براش یه زن صیغه ای بیدا کنین هم نیازهای مادی زن بر طرف میشه هم نیازهای عاطفی مرد
1 پسندیده
من فقط یه کتاب معرفی میکنم امیدوارم بتونه انرژی و نشاط دوباره رو بهشون بر گردونه
کتاب (الهی پیر شی-نوشته ولی بختیاری) که میتونین از سایت ایشون تهیه کنین که به نام خودشونم هست
ولی بختیاری رو تو گوگل سرچ کنین
3 پسندیده
و اگر زن بود برایش یک مرد صیغه ای پیدا کنید که از او مراقبت کند که هم نیاز های عاطفی زن بر طرف بشه و هم نیاز های مادی و عاطفی مرد
1 پسندیده