بله کاملا مطمئنم. با وجود این که خشکسالی در همین تابستان باعث زرد شدن چمن‌ها و خیلی از درخت‌ها شده است، اما خبری از آبیاری نیست. تنها مراقبتی که می‌شود این است که گاهی ماشین چمن‌زنی آن‌ها را کوتاه و مرتب می‌کند. چمن یک گیاه بومی این ناحیه (مناطق مرکزی اروپا) است و نیاز به مراقبت و آبیاری ندارد.
فکر می‌کنم این موضوعات هنوز برای مسئولان اهمیتی ندارد. البته رسانه‌ها در به وجود آمدن این وضعیت نقش داشته‌اند چون همیشه به موضوعات غیر محیط‌زیستی پرداخته‌اند.
هدف انتقال آب شیرین از نواحی پر آب زاگرس به مناطق مرکزی ایران (اصفهان، کرمان و یزد) برای توسعه کشاورزی است. یکی از این طرح‌ها را می‌توانید در این‌جا ببنید.
کارهایی که می‌شد انجام داد:
- پذیرش این واقعیت که مناطق مرکزی ایران خشک هستند و لزومی به توسعه کشاورزی در این مناطق نیست.
- آگاهی رسانی به مردم ناحیه: مردم ناحیه مرکزی ایران باید متوجه باشند که نمی‌توانند مانند یک شخص در تبریز آب مصرف کنند.
- کنترل جمعیت این نواحی.
- انتقال صنایع آب بر به مناطقی که آب بیشتری دارند. و یا حداقل پرهیز از ایجاد صنایع جدید در این مناطق.
علاوه بر این مورد افزایش جمعیت و افزایش مصرف‌گرایی هم باعث شده‌اند که چنین اتفاقی بیشتر به چشم بیاید (این نقد را ببینید). این که ما در سی سال گذشته توانسته‌ایم بزرگترین دریاچه‌ها و رودخانه‌هایمان (هامون، بختگان، ارومیه و کارون) را خشک کنیم یک واقعیت است. به عبارت دیگر، چیزی که می‌بینیم دلیلی فراتر از گسترش ارتباطات دارد.