من اون قدیم ترها که از پیشگامان تلگرام و … بودم، خیلی با چت کردن با دوستان و غیبت کردن از اساتید لذت میبردم، یعنی تا صبح می خندیدم.
گاهی اوقات حتی با دوستان تو خوابگاه تو اتاق حرف نمیزدیم چت میکردیم، بعد یهویی میفهمیدیم چقدر دیوونه‌ایم میخندیدیم، بعد اون موقع همه می فهمیدن چقدر دیوونه ایم ولی نمیخندیدن .
بعد الان هیچ جا نیستم، نه تلگرام و نه اینستاگرام و … بعد یهویی هوس اون روزها رو کردم، اما می دونم حتی اگه ازشون استفاده کنم، به همون اندازه خوش نمیگذره… ولی…
شده دلت چت بخواد؟ یه گپ دوستانه صمیمی به یاد روزهای قدیم چطور؟
چرا احساس به خاطرات ناشی از این کارها، از انجام دوباره اونها خوشایندتره؟
