در مراودات روز مره از ارتباط کلامی برای رساندن موضوع مورد نظر استفاده میکنیم.
بعضی هم بااستفاده از اشعار بزرگان برای تایید یا تکذیب موضوع مورد نظر استفاده میکنند.
چرا حضرت شمس تبریزی که خودش از اساتید بزرگ در این زمینه است نوع دیگری از ارتباط را با این شعر معرفی میکند؟
صد سخن با شعر گفتم او ندانست قصد چیست؟ / یک سخن با چشم گفتم زیر و بم دانسته بود
از نظر شمس تبریزی چشم ها آیینه ی قلب آدم هاست و سخنی که با چشم ها گفته بشه در حقیقت از قلب و احساس آدم نشئت میگیره، ناگفته ها رو میشه از چشم های آدم ها خوند.
محمود دولت آبادی هم خیلی قشنگ اینو توصیف کرده:
انسان در کلمات نیست که بیان منحصر می یابد، بلکه انسان در ناگفته هایش نهفته است که محرم ترین شخص شاید از ناگفته هایش او را بشناسد. عاطفه ی آدمی را می توان در مویرگ چشمان او هم بازیافت…
به نظر من ارتباط مستقیم و حضوری واقعا یه دنیا فرق داره با مکالمه و چت و…
تو داری با یه آدم حرف میزنی… یه آدم از جنس روح و احساس و ظرافت های ذهنی خاص…
میگن چشم ها دریچه ای به روح انسان هستن… به نظرم واسه همینه گاهی یه نگاه محبت آمیز اونقدر روت تاثیر میذاره که تا آخر عمر به یاد داری… حالا ممکنه یه نفر کلی متن و شعر عاشقانه برات بفرسته تهشم هیچ حس خاصی نداری و دو روز بعد هم فراموشت میشه…
به نظرم اجتماعی بودن و عاطفی بودن انسان ایجاب میکنه که با طرف مقابلش حضوری صحبت کنه و ارتباط بگیره…