به نظرم همه لیاقتش رو ندارن همونجوری که دوستان اشاره کردن.
من به راحتی فراموش نمیکنم. (کلا فراموش نمیکنم)
اما بیخیال میشم و گذر زمان اثرش رو برام کمرنگ تر میکنه.
اون دو دسته ای که عماد گفت به نظرم درسته فقط نکته اینجاس که برای من ۳ دسته میشه.
دسته اول فردی که بخشیده میشه و همه چیز مثل قبل پیش میره. در این حالت مشکل از کسی نبوده و رابطه به نحوی پیچیده شده و مشکل ساز شده.
دسته دوم افرادی هستند که بخشیده میشن اما هیچ چیز مثل قبل نخواهد شد و میتونن برن به زندگیشون ادامه بدن و لیاقت همراهی من رو ندارند.
دسته سوم افرادی هستند که آرزو میکنم کاش همیشه یک کلت بی صدا داشتم و درجا از صحنه روزگار محوشون میکردم. این دسته غالبا هیچ بدی مستقیمی به من نکردن اما وجودشون مخرب برای جامعه اس و شانس میارن که نه من کلت دارم نه اینجا مکزیکه
به نظر من برعکسش رو انجام بدیم اون کار اشتباه در هر صورت اشتباهه فراموش کنیم بهتره ولی خودمون رو ببخشیم که با یه آدم که اشتباه کرده همراه شدیم و این در صورتی ممکن میشه که خودمون رو واقعا دوست داشته باشیم بنابراین به فرسایش روحی دچار نمیشیم تا بتونیم موضوع رو هضم کنیم
چیزی که الان به ذهنم رسید ادامه راه درسته؛ و هر کس خودش باید راه حقیقت رو پیدا کنه و درک حقیقت باعث میشه خودمون رو ببخشیم مثل آبی میمونه که از روی سنگها میگذره و این تنها راه خوب برای بخشیدن خودمون هست بقیه راه ها یجور خودفریبی و موقتی هست
بخشش یعنی گذشتن از حق طبیعی
شد یه بار من حرف بزنم یه مثلا نیاری ادامه اش؟