به نظر شما افرادی که عطش قدرت دارند حالا هر نوع قدرتی به روی سایرین مثل قدرت سیاسی ،فرهنگی ،روانی و… ریشه اش کجاست .
تو ایوان گذاشتم که یافته ها و تجربه های خودتون رو بگید.
1 پسندیده
آلفرد آدلر ریشه تجاوزطلبی، خشونت و قدرت طلبی را در پدیده جبران (compensation) جستجو می کند. آدلر معتقد است احساس کهتری (inferiority feeling) خواه در قالب جسمی، روانی و اجتماعی موجب می شود که فرد درصدد جبران برآید و برای حصول برتری (superiority) تلاش نماید. نمونه بارز برای نظریه آدلر را می توان در زندگی تئودور روزولت مشاهده کرد. روزولت در دوران کودکی به لحاظ جسمانی ضعیف بوده و همین نقص موجب شد که وی از طریق یک برنامه ورزشی نظام دار، ضعف خود را جبران و برتری خود را در کسب پست ریاست جمهوری آمریکا نشان دهد.
در این میان آدلر در کنار احساس کهتری از مفهوم عقده کهتری (inferiority complex) نیز سخن به میان می آورد.
آدلر معتقد است هرگاه احساسات کهتری درفرد به طور بیمارگونه تشدید شود، عقده کهتری به وجود می آید. ریشه چنین عقده ای را می توان در پذیرش افراطی کودک یا طرد وی توسط والدین جستجو کرد.
به اعتقاد آدلر افراد ناز پرورده در دوران بزرگسالی به افرادی مستبد و خود رای تبدیل می شوند و افرادی که در دوران کودکی مورد طرد واقع شده اند در بزرگسالی به دشمنان اجتماع تبدیل می شوند و همواره تلاش می کنند به انتقام جویی از دیگران بپردازند. همچنین آدلر معتقد است خشونت و خودکامگی در واقع نشانه جبران تشدید احساس کهتری است.
ضمن اینکه بنده دقیقا با دیدگاه آدلر موافقم.
1 پسندیده
بسیار هم عالی من هم فکر میکنم یکجور جبران حقارت ها باشه
من قدرت طلبی رو نتیجه دو عامل و میل ذاتی‌‌ـ‍‍‌غریزی انسان می‌دونم یعنی میل به بقا و فردگرایی.
در یک رابطه ی موازی،هرچه این دو عامل در وجود فرد نهادینه تر و توجیه شده تر باشند،تمایل فرد به سمت استیلایابی بر غیر و قدرت طلبی متمایل میشه.ظهور و بروزش هم می‌تونه به زمینه های مطلوب فرد و یا امکانات حاظر وعملی که فرد به اون دسترسی داره،بستگی داشته باشه.
2 پسندیده
گاهی احساس حقارت اکتسابیه یعنی بعدا بوجود میاد،مثلا درکسی که مدتی بدلایلی بیش از حدمورد احترام مردم بوده و یهو یه نفر متناسب با حقیقت وجودیش باهاش برخورد میکنه،اگر این فرد به خودبزرگ بینی خوگرفته باشه,قطعا،بجای اصلاح خودش رفتار خطرناکی خواهد داشت،
مورد احترام بیش از حد ونابجا قرار گرفتن،نشانه شانس یا بزرگ بودن ادم نیست.بلکه سبب گمراهی آدمی است.چون فرصتهای تغییر وکمال را از ادم میگیره.
بزرگترین نعمتی که خدا به انسان داده،تغییر افکار یا همان «حرکت بسوی کمال»است
1 پسندیده