یک و دو نسل قبل از من، یعنی نسل پدر و پدربزرگم، تجربه‌های خوبی برای زندگی دارن که فقط وقتایی که فرصت میشه بشینم پای صحبتشون ازش با خبر میشم و یا وقت هایی که مشکلی برام پیش میاد و ازشون میپرسم.
این نسل خیلی ارتباط خاصی با ابزار با تکنولوژی بالا ندارن، حوصله ی نوشتن هم ندارن. اگه بخوایم هر بار که میریم دیدنشون ازشون فیلم بگیریم هم برنامه ی دید و بازدیدهای خانوادگی خز میشه!
##پرسش
چه ترتیبی میشه چید که تجربیات این نسل با زحمت کمتری براشون، ثبت شه؟
ببینید بخش اصلی این موضوع عدم تمایل نسل های قبل به ثبت یا حتی ارایه تجربیاته
قبل از تسهیل در نحوه ثبت باید رغبت ثبت و ارایه تجربیات رو هدف قرار داد
و اما ساده سازی فرایند ثبت تجربه های این نسل که تجربه های ارزشمندی دارن . تکنولوژی میتونه در راستای شبیه سازی محیط ذهنی افراد این نسل و به تصویر کشیدن تجربیاتشون به صورت داستان یا صرفا بیان مساله هم تجربه رو حفظ کنه هم میل به بیان تجربیات رو افزایش بده .
دنیای شبیه سازی مجازی میتونه محیط ذهنی افراد نسل گذشته رو بر اساس توضیحاتشون باز سازی کنه و در اون فضا فرد راحت تر میتونه حتی خاطراتی که سخت بیاد می آورد رو به یاد بیاره و تجربیات ارزشمند نسل قدیم رو قبل از فوت با استفاده از کمک تکنولوژی ساده سازی و ثبت کنه
شاید روزی تکنولوژس دنیای مجازی اونقدر پیشرفت کنه و پروتوکول های اطلاعاتیش اونقدر حرفه ای بشن که بدون نیاز به برنامه نویسی یا تکنیک های شبیه سازی ، فرد بتونه تنها به فکر کردن به اون فضا ، محیط ذهنی خودش رو به صورت دیجستالی باز سازی کنه که این کار خیلی راحتیه برای این نسل
تجربه ها معمولن نسل به نسل و سینه به سینه به افراد دیگر منتقل میشه.ولی هر اگه هر فرد تجربیات نسل قبلشو و خودشو ثبت کنه حالا از طریق نوشتن،فیلم و … . این باعث میشه که افراد دیگر هم از تجربه نسل خودمون بهره ببرن و بالعکس.
بصورت خیلی ساده مثلا ثبت حرفاشون میشه کمک کرد:
شبکه ای ساخت با بخش های مختلف و تجربه هارو تو اون شبکه و در بخش خاص خودش به اشتراک گذاشت.
صدای آنها رو در هنگام بیان تجربیاتشون ضبط کرد
چه عکس قشنگیه لاله
سوال جالبیه، نکته ای که الان به ذهنم رسید اینه که جز تجربیات نسل قبل، ما در ثبت تاریخ و مطالعه ی اون هم نه تنها تنبلیم بلکه این تنبلی ربطی به خود خودمون نداره بیشتر مربوط به سیستم آموزشی و همینطور سیستم فکری جمعی ما داره.
تسکین می تونه نوشتن و ضبط صداشون باشه تا این تجربیات از بین نره و برای راه حل فکر می کنم باید به عنوان نسل بعدی نسل بعد بیایم و به جای پا فشاری روی چیز های پیش پا افتاده تلاش کنیم که برای خودمون واقعن تاریخ مهم باشه همینطور خاطرات و گزارش های روزانه رو ثبت کنیم. اینجوری نسل بعد می تونن از این گزارش ها استفاده کنن و همینطور تاریخ و تجربیات دوباره تجربه نمیشه.
البته خیلی کار سختیه من خودم سعی کردم گزارش روزانه بنویسم ولی موفق نبودم. اما مطالعه ی تاریخ به درک و فهم ما کمک می کنه و کار لازمی هم هست.